فهرست بهترین فیلم های آل پاچینو بر اساس سال انتشار مرتب شده‌اند
فیلم دانی براسکو | ۱۹۹۷ | Donnie Brasco
چه زوج بازیگری جذابی! جانی دپ و آل پاچینو در یک درام پلیسی-گنگستری. بازیگر نقش اول فیلم جانی دپ است؛ در نقش دانی براسکو مامور پلیس که برای کشف جنایات یک گروه گنگستری مجبور می‌شود به عنوان یک خلاف‌کار به آن نفوذ کند و در حین نفوذ با یکی از سرکرده‌های باند که پاچینو نقشش را بازی می‌کند رفاقتی خانوادگی به‌هم می‌زند.
نقطه اوج بازی پاچینو آن‌جایی است که وقتی دارند دستگیرش می‌کنند، با چهره‌ای مظلوم به همسرش می‌گوید «به دانی بگو ازش ناراحت نیستم.»
فیلم مخمصه | ۱۹۹۵ | Heat
نخستین فیلمی که در آن دو اسطوره بازیگری همزمان روبه‌روی هم قرار گرفتند، به عنوان بهترین فیلم پلیسی تاریخ سینما طرفداران زیادی دارد. تصور کنید پاچینو پلیس است و رابرت دنیروی کبیر سردسته سارقان مسلح. بار اصلی این اکشن خوش‌ریتم و پرحادثه مایکل مان را همین دو استاد بر دوش می‌کشند.
سکانس رویایی و مکالمه آنها در رستوران احتمالا یکی از بهترین کلاس‌درس‌های بازیگری است. پاچینو در این فیلم شمایلی چند بعدی از یک افسر پلیس به نمایش می‌گذارد. افسری که شاید در کار موفق باشد، اما در زندگی شخصی ناکام است.
فیلم بوی خوش زن | ۱۹۹۲ | Scent of a Woman
بله. احتمالا خیلی‌هاتان انتظار داشتید جایگاه فیلمی که پاچینو به خاطرش اسکار گرفته در این فهرست بالاتر باشد، ولی خب بازی در نقش یک نابینا هرچقدر هم عالی باشد (که هست!)، کمی سانتی‌مانتال می‌زند و به همین خاطر هم آکادمی اسکار بین انبوهی از شاهکارهای پاچینو، ترجیح می‌دهد به این یکی اسکار دهد.
نقش‌آفرینی استاد در نقش یک سرهنگ نابینای بازنشسته که توسط پرستار جوانش از خودکشی منصرف شده معرکه است و دو سکانس حیرت‌انگیز دارد: یکی سکانس رقص تانگو و دیگری خطابه حماسی پاچینو در جلسه کمیته انضباطی پرستارش در انتهای فیلم.
فیلم گلن‌گری، گلن راس | ۱۹۹۲ | Glengarry Glen Ross
این یکی از آن آثار مهجور استاد است. حضور شماری از بهترین بازیگران تاریخ سینما در فیلمی که براساس یکی از نمایشنامه‌های دیوید ممت نوشته شده، باعث می‌شود تا ظرافت‌های بازی آرام و غیرخودنمایانه پاچینو در این فیلم به چشم نیاید.
فهرست بازیگران فیلم را نگاه کنید: جک لمون، آل پاچینو، کوین اسپیسی، الک بالدوین، اد هریس و آلن آرکین. این غول‌ها در کنار هم یکی از بهترین نمایشنامه‌های تاریخ را در قالب سینما اجرایی کرده‌اند. سهم پاچینو به اندازه جک لمون در فیلم پررنگ نیست، اما حضور بسیار به‌اندازه و گیرایی در فیلم دارد.
فیلم دیک تریسی | ۱۹۹۰ | Dick Tracy
آن فضای عجیب فانتزی و آن گریم سنگین و مضحک را می‌بینید، ذهن‌تان هم سمت نام پاچینو نمی‌رود، اما حقیقت امر این است که پاچینو حتی در چنین فیلمی اصطلاحا «فاز را گرفته» و نمایشی مهیج و مفرح از خودش ارائه می‌دهد. فیلم را وارن بیتی (بازیگر مشهور) کارگردانی کرده و منبع اقتباس قصه هم یکی از کمیک‌بوک‌های قدیمی آمریکایی است.
فیلم صورت‌زخمی | ۱۹۸۳ | Scarface
احتمالا برون‌گرایانه‌ترین بازی زندگی پاچینو را در بازسازی برایان دی‌پالما از فیلم صورت زخمی دیده باشیم. فیلم تمام مایه‌های دیوانگی را دارد. فیلمنامه‌اش را الیور استون نوشته، کارگردانش دی‌پالماست و پاچینو در آن نقش یک مهاجر کوبایی وراج و خوش‌معاشرت را بازی می‌کند که بعد از ورود به آمریکا، به‌تدریج تبدیل می‌شود به یک سلطان روان‌پریش و دیوانه مواد مخدر که ثروت و قدرتی افسانه‌ای برای خودش به‌هم‌زده.
فیلم و عدالت برای همه | ۱۹۷۹ | and justice for all
عجیب است که حتی بسیاری از طرفداران استاد نیز این فیلم را ندیده‌اند. فیلمی مهجور به کارگردانی نورمن جویسون درباره ایستادگی یک فرد علیه یک سیستم. پاچینو در این فیلم در نقش آرتور کرکلند بازی می‌کند، وکیل جوانی که در کارش دچار دردسرهای زیادی شده، از باگ‌های سیستم قضایی آمریکا پریشان‌حال است و حال باید از یک قاضی منفور به اتهام هتک حرمت قرار است محاکمه شود نیز دفاع کند.
اگر فیلم را تا به‌حال ندیده‌اید، سریع‌تر دست بجنبانید!
فیلم بعدازظهر سگی | ۱۹۷۵ | Dog Day Afternoon
پاچینو تقریبا در تمام سال‌های دهه ۷۰ میلادی یک شاهکار در کارنامه‌اش دارد! این یکی شاهکار هم ساخته سیدنی لومت است و از قضا این یکی هم براساس یک داستان واقعی ساخته شده؛ داستان زندگی مردی شوریده‌حال که به‌خاطر عشق به یک مرد ترنسشکوال که برای عمل تغییر جنسیت به پول احتیاج دارد، تصمیم می‌گیرد بانک بزند.
اجرایی نفس‌گیر در فیلمی نفس‌گیر که بعدها نسخه ایرانی‌اش را با تمی کاملا متفاوت در فیلم آژانس شیشه‌ای دیده‌ایم. هرچند کارگردان این دومی مدعی بود فیلم بعد از ظهر سگی را ندیده است!
فیلم پدرخوانده ۲ | ۱۹۷۴ | The Godfather
عده‌ای قسمت دوم پدرخوانده را از قسمت اولش هم بهتر می‌دانند. نگارنده جزو این دسته نیست، ولی کتمان هم نمی‌کند که قسمت دوم که بسیار پیچیده و سنگین هم هست، روی کاکل آل پاچینو می‌چرخد و احتمالا اگر هر بازیگر دیگری به‌جای او این نقش را عهده‌دار می‌شد، فیلم به این استخوان‌داری و قوتی که اکنون است نمی‌شد.
در این حماسه سه ساعته، سیر تبدیل شدن یک جوان معصوم را به یک هیولا می‌بینیم. جوانی که در قسمت اول فیلم خیلی تمایلی به ورود به دارودسته مافیایی خانواده‌اش نداشت و بنا بر اجبار و تقدیر تبدیل شد به پدرخوانده بعدی خاندان کورلئونه. هرقدر پدرخواندگی دون کورلئونه (با بازی بی‌نظیر مارلون براندو) علیرغم جنایاتش توام با شیرینی و حتی گذشت بود، پدرخواندگی مایکل هیولاوار، بی‌رحم و سرشار از خشونت و سرکوب است. چه کسی می‌توانست آن چهره معصوم و پاک قسمت اول را تبدیل کند به چنین هیولایی؟ فقط آل پاچینو!
فیلم سرپیکو | ۱۹۷۳ | Serpico
اجرایی درخشان از پاچینو در یک فیلم زندگینامه‌ای درجه‌یک از سیدنی لومت. سرپیکو داستان زندگی واقعی فرانک سرپیکو افسر پلیس مخفی نیویورک است که برخلاف همکارانش فساد مالی-اخلاقی گسترده سایه‌افکنده بر سیستم پلیس را برنمی‌تابد و علیه چنین سیستمی قیام می‌کند.
او ذره‌ذره اضطراب و پارانویای موجود در شخصیت سرپیکو را که منجر به دشمنی دوستانش شد به نمایش می‌گذارد. فرانک سرپیکوی واقعی با ساخت این فیلم و بازی درخشان پاچینو به جای خودش حقیقتا عاقبت‌بخیر شد. چند نسل مختلف از مردمان نقاط مختلف دنیا او را شناختند و درستکاری‌اش را ستایش کرده‌اند.
مصاحبه جذاب با آل پاچینو: همچنان تشنه بازیگری‌ام
فهرست ذخیره بهترین فیلم های آل پاچینو
فیلم روزی روزگاری در هالیوود | ۲۰۱۹ | Once Upon a Time… in Hollywood
علی نعیمی | پاچینو یکی از ستارگان لیست A دنیای بازیگری است که در ادای احترام عاشقانه کوئنتین تارانتینو به یک هالیوود قدیمی ظاهر می‌شود. سال ۱۹۶۹ است و ستاره تلویزیونی رو به افول ریک داتون (لئوناردو دی کاپریو) در تلاش است تا با کمک بدلکار وفادار خود، کلیف بووت (برد پیت)، حرفه خود را دوباره روی ریل قرار دهد. در همین حال، خانواده مانسون در حال طرح ریزی طرح شیطانی خود هستند، در حالی که شارون تیت (مارگو رابی) از ستاره شدن و ازدواج خود با رومان پولانسکی لذت می‌برد. پاچینو نقش ماروین شوارتز، یک مدیر برنامه افسانه‌ای را بازی می‌کند که به داتون در حال مبارزه کمک می‌کند تا به ایتالیا سفر کند و در وسترن‌های اسپاگتی بازی کند. این نقش برای پاچینو یکی از دو نامزدی SAG در سال ۲۰۱۹ را به ارمغان آورد (دیگری برای مرد ایرلندی مارتین اسکورسیزی بود).
فیلم مرد ایرلندی | ۲۰۱۹ | The Irishman
آل پاچینو پس از ۲۷ سال از پیروزی اسکار برای فیلم بوی خوش یک زن، با بازی درخشان خود در فیلم حماسی مافیایی مرد ایرلندی مارتین اسکورسیزی، بار دیگر به رقابت اسکار بازگشت. این فیلم حماسی سه و نیم‌ساعته اولین همکاری بین اسکورسیزی و پاچینو است که هر دو از زرق و برق و عظمت فیلم‌های مافیایی قبلی خود برای خلق یک درام جنایی غم‌انگیز و سوگواری صرف نظر کرده‌اند. رابرت دنیرو، بازیگر محبوب اسکورسیزی، نقش فرانک شیرن، راننده کامیون سطح پایینی را بازی می‌کند که پس از ملاقات با جیمز هوفا، رئیس اتحادیه رانندگان کامیون (پاچینو) و راس بافالینو، رئیس مافیا (جو پشی)، به یک قاتل تبدیل می‌شود. پاچینو در نقش هوفا پر سر و صدا، مانند همیشه صحنه می‌بلعد، اما همچنین به طرز شگفت‌انگیزی آرام و دلسوز است، و دوستی او با شیرن منجر به یک پایان فاجعه‌بار تبدیل می‌شود. این نقش به پاچینو نامزدی‌های بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را در جوایز گلدن گلوب، SAG ،BAFTA و منتقدان را داد.
فیلم ۱۳ یار اوشن | ۲۰۰۷ | Ocean’s Thirteen
فصل پایانی سه‌گانه فوق العاده با حال استیون سودربرگ با بازی درخشان آل پاچینو در نقش وی‌لی بانک، صاحب کازینویی که به یکی از اعضای تیم کلاهبرداران عنوانی خیانت می‌کند، به اوج خود می‌رسد. زمانی که روبن تیشکوف (الیوت گولد) توسط بانک مجبور می‌شود سهام خود را در مالکیت یک کازینوی لاس وگاس واگذار کند، دنی اوشن (جرج کلونی) تیم خود را برای خرابکاری در افتتاح کاخ قمار مجلل گرد هم می‌آورد. این فیلم محتوای زیادی ندارد، اما بازیگران تمام ستاره آن از بازی خود لذت می‌برند و کارگردان سودربرگ فیلم را سرگرم‌کننده نگه می‌دارد.
فیلم تاجر ونیزی | ۲۰۰۴ | The Merchant of Venice
پاچینو مدت‌ها علاقه‌مند به شکسپیر بوده است، بنابراین جای تعجب نیست که او یکی از بهترین اجراهای خود را در اقتباس سینمایی مایکل رادرفورد از تاجر ونیزی ارائه دهد. او در نقش شیلوک، یهودی صاحب رباخانه، بازی می‌کند که از بازرگانی (جرمی آیرونز) که در بازپرداخت وام خود به مشکل خورده است، یک پوند گوشت طلب می‌کند. پاچینو موفق می‌شود آتش و خشم شیلوک را بدون اینکه تسلیم هیچکدام از کلیشه‌های ضدیهودی شود که این شخصیت را در گذشته به این شکل مشکل‌ساز کرده است، حفظ کند، در حالی که رادفورد فیلم زیبایی را با بودجه کم تولید کرده است.
فیلم بی‌خوابی | ۲۰۰۲ | Insomnia
قرار دادن پاچینو مقابل رابین ویلیامز در یک فیلم می‌تواند دستور العملی برای خلق صحنه‌های حماسی باشد، اما کریستوفر نولان از بازیگران معمولاً پرخاشگر، بازی‌های ظریف می‌گیرد. فیلم بی‌خوابی بازسازی یک تریلر نروژی در سال ۱۹۹۷ است. فیلم بر روی شخصیت ویل دورمر (پاچینو) که یک کارآگاه قتل لس آنجلسی است تمرکز دارد که برای تحقیق در مورد قتل یک دختر نوجوان محلی به یک شهر آلاسکا فرستاده می‌شود. ویل دورمر ناراحت از تحقیقات قریب‌الوقوع امور داخلی و ناتوانی در خوابیدن در منطقه‌ای که خورشید هرگز غروب نمی‌کند، باعث شده است او حسابی کلافه شود. دورمر خود را بیشتر و بیشتر مجذوب قاتل دختر (ویلیامز) که یک رمان‌نویس جنایتکار فوق‌العاده باهوش و روانی است، می‌یابد. بی‌خوابی یک بازسازی نادر است که قصد ندارد نسخه اصلی را کپی کند، بلکه به دنبال راه‌های جدیدی برای ترساندن ما است.
فیلم هر یکشنبه کذایی | ۱۹۹۹ | Any Given Sunday
سال‌ها قبل از اینکه سریال «پاترنو» با بازی پاچینو تولید شود، او در هر یکشنبه کذایی در نقش مربی یک مربی فوتبال حضور دارد که در زندگی رنج زیادی کشیده است. البته مربی‌ای که زندگی‌اش به اندازه رسوایی‌ها در سکوت فرو نرفت. الیور استون در «هر یکشنبه کذایی» نگاهی به پشت صحنه یک تیم تخیلی فوتبال حرفه‌ای دارد. پاچینو در نقش تونی داماتو، سرمربی میامی شارکز بازی می‌کند، که پس از گرفتن تیم از پدرش، با مالک جدید تیم (کامرون دیاز) همکاری می‌کند. استون این درام ورزشی را به حماسه‌ای دیدنی از مبارزات مرگ و زندگی گلادیاتورهای امروزی تبدیل می‌کند، با یک گروه بازیگران مکمل از جمله دنیس کواید به عنوان یک بازیکن قدیمی و جیمی فاکس به عنوان یک بازیکن فوق‌ستاره جدید که غرور او باعث ایجاد اصطکاک در بین بازیکنان می‌شود.
فیلم نفوذی | ۱۹۹۹ | The Insider
آل پاچینو دوباره با کارگردان فیلم مخمصه (مایکل مان) برای این فیلم هیجان‌انگیز و پرتنش همکاری کرد. این فیلم داستان افشای خطرات سلامتی صنعت دخانیات توسط روزنامه‌نگاری را به تصویر می‌کشد. پاچینو نقش لوول برگمن، تهیه‌کننده برنامه تلویزیونی ۶۰ دقیقه را بازی می‌کند که برای پخش مصاحبه‌ای با جیفری ویگیند، شیمیدان سابق تحقیقاتی شرکت براون‌اند ویلیامز (راسل کرو) که حقایق وحشتناکی را در مورد اعتیادآور بودن سیگار فاش می‌کند، با شبکه CBS مبارزه می‌کند. کریستوفر پلامر بازی فراموش‌نشدنی‌ای در نقش خبرنگار افسانه‌ای مایک والاس دارد که این مصاحبه را با ویگیند انجام می‌دهد. پاچینو به طرز شگفت‌انگیزی در نقش برگمن فرو رفته است، مردی با اصول قوی که از حقوق آزادی مطبوعات دفاع می‌کند. در عصر اخبار جعلی، فیلم نفوذی همچنان یک بررسی عمیق از اخلاق حرفه‌ای روزنامه‌نگاری است. اگرچه کرو نامزد بهترین بازیگر مرد شد، اما هم پاچینو و هم پلامر در جوایز اسکار نادیده گرفته شدند.
فیلم وکیل مدافع شیطان | ۱۹۹۷ | The Devil’s Advocate
با لبخند شیطانی و چشمان سیاه خیره کننده او، آیا بازیگر دیگری غیر از پاچینو وجود دارد که بتواند به شکلی قانع‌کننده نقش شیطان را بازی کند؟ در وکیل مدافع شیطان ساخته تیلور هاکفورد، لوسیفر با ظاهر یک وکیل قدرتمند منهتن به نام جان میلتون، ظاهر می‌شود. او از یک وکیل جوان به نام کیون لوماکس (کیانو ریوز) دعوت می‌کند تا از فلوریدا به نیویورک نقل مکان کند و به دفتر حقوقی معتبر او بپیوندد. اما البته، شیطان چیزی را در ازای آن می‌خواهد. هاکفورد در ویژگی‌های رمان اندرو نیدرمان غرق می‌شود، صفحه نمایش را با تصاویر اپرا پر می‌کند و به پاچینو اجازه می‌دهد تا یک تجربه عالی با این نقش داشته باشد.
فیلم راه کارلیتو | ۱۹۹۳ | Carlito’s Way
ده سال پس از «صورت زخمی»، آل پاچینو با کارگردان برایان دی پالما برای یک حماسه مافیایی مدرن دیگر همکاری کرد که از نظر روحی شبیه به فیلم قبلی آنها بود. او در این فیلم نقش کارلیت بریگانته، یک مجرم سابق پورتوریکویی را بازی می‌کند که تلاش می‌کند زندگی جدیدی را در خارج از زندان آغاز کند. او قول می‌دهد که از مواد مخدر و جنایت دوری کند و حتی با یک بالرین زیبا (پنلوپه آن میلر) وارد رابطه عاشقانه می‌شود. اما به دلیل وکیل احمق خود (شان پن)، دوباره به دنیای جنایت کشیده می‌شود. اگرچه «راه کارلیتو» به اندازه «صورت زخمی» خشن و پر زرق و برق نیست، اما همچنان یک تریلر جذاب و دیدنی با یک پایان‌بندی مهیج در ایستگاه پن در نیویورک است. پن و میلر هر دو برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل زن نامزد گلدن گلوب شدند، اما پاچینو در هر دو مراسم نامزد نشد.
فیلم فرانکی و جانی | ۱۹۹۱ | Frankie and Johnny
گری مارشال با کمدی رمانتیک شیرین خود «فرانکی و جانی» به پاچینو فرصتی برای تغییر ریتم از بازی‌های معمولی‌اش می‌دهد. او نقش جانی، یک محکوم سابق تازه از زندان آزاد شده را بازی می‌کند که به عنوان آشپزی کوتاه مدت در یک رستوران کوچک مشغول به کار می‌شود. او با فرنکی (میشل فایفر)، یک پیشخدمت آسیب دیده عاطفی آشنا می‌شود و یک عاشقانه ملایم علیرغم تردیدهای او در مورد شروع یک رابطه جدید پس از قرار ملاقات با بسیاری از مردان مستبد، شکل می‌گیرد. ترنس مک نالی فیلمنامه را از نمایشنامه خود اقتباس کرد و داستان را فراتر از محدودیت‌های تولید صحنه دو نفره و یک مکان اصلی گسترش داد. فایفر برای بهترین بازیگر زن فیلم کمدی/موزیکال نامزد گلدن گلوب شد، هرچند که پاچینو نادیده گرفته شد.
فیلم پدرخوانده ۳ | ۱۹۹۰ | The Godfather Part III
چگونه می‌توان فیلم‌های پدرخوانده اول و دوم را تماشا نکرد بعد به تماشای قسمت سوم بنشینیم؟ اگر قسمت سوم پدرخوانده را بدون نشانه‌گذاری‌های دو قسمت اول در نظر بگیریم یک شاهکار است. فصل پایانی حماسه سه‌گانه فرانسیس فورد کاپولا، مایکل کورلئونه (پاچینو) رهبر جنایتکار را در حالی که به ویرانی زندگی خود فکر می‌کند، پیدا می‌کند، مردی خوب که توسط قدرت و طمع به یک هیولا تبدیل شده است. پس از تقریباً ۳۰ سال، قسمت سوم پدرخوانده به اندازه‌ای که به یاد می‌ماند تاثیرگذار نیست. فیلم موفق شد ۷ نامزدی اسکار کسب کند، از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی. پاچینو علیرغم حضور در گلدن گلوب نتوانست جایزه‌ای بگیرد.
فیلم دریای عشق | ۱۹۸۹ | Sea of Love
در فیلم دلهره‌آور روان‌شناختی هارولد بیکر، آل پاچینو نقش کارآگاهی به نام فرانک کلر را بازی می‌کند که با کارآگاه شرمن تووهی (جان گودمن) همکاری می‌کند تا یک قاتل سریالی را که قربانیان خود را از طریق ستون‌های همسریاب روزنامه پیدا می‌کند، ردیابی کند. آنها آگهی خود را در روزنامه قرار می‌دهند و فرانک زنان را به قرارها می‌برد و شرمن که به عنوان پیشخدمت ظاهر می‌شود، اثر انگشت آنها را از روی لیوان‌های شراب جمع می‌کند. مشکل این است که فرانک عاشق یکی از زنانی می‌شود که به قرار می‌آیند. او عاشق زنی با بازی الن بارکین می‌شود که ممکن است قاتل نباشد. اگرچه طرح فیلم با توجه به انتظارات پیش می‌رود، اما فیلم بسیار جذاب است و پاچینو و بارکین دارای شیمی انکارناپذیری هستند. هر چند پاچینو با بازی در این فیلم نامزدی گلدن گلوب را دریافت کرد، اما در اسکار ناکام ماند.
فیلم مترسک | ۱۹۷۳ | Scarecrow
ترکیب پاچینو و جین هاکمن آنقدر جذاب است که نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد. در فیلم «مترسک»، کارگردان جری شاتزبرگ به این دو بازیگر فرصتی برای درخشش می‌دهد. فیلم بر روی مکس (هاکمن)، یک مجرم سابق بداخلاق که با یک ملوان سابق بی‌خانمان (پاچینو) دوست می‌شود، تمرکز دارد. آنها با هم به سفر می‌روند تا در پیتسبورگ کسب‌وکاری را شروع کنند. فیلمبرداری تاریک و غم‌انگیز ویلم زایگزموند، پاچینو و هاکمن را در دنیایی از سایه‌ها و مه قرار می‌دهد. این دو بازیگر در این فیلم نسبتاً تاریک به‌طرز استثنایی با هم بازی می‌کنند. اگرچه فیلم در جشنواره فیلم کن جایزه نخل طلا را دریافت کرد، اما در جوایز اسکار نادیده گرفته شد، حتی برای دو ستاره‌اش. با این حال، همان سال، پاچینو برای فیلم «سرپیکو» نامزدی بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد، بنابراین نمی‌توان برای او خیلی ناراحت بود.
فیلم پدرخوانده | ۱۹۷۲ | The Godfather
این یک نکته جالب در مورد فرهنگ آمریکایی است که عمیق‌ترین تصویر ما از اهمیت خانواده از یک فیلم درباره مافیا می‌آید. فیلم برنده جایزه بهترین فیلم «پدرخوانده» اثر فرانسیس فورد کاپولا، بر روی دون ویتو کورلئونه (مارلون براندو)، پدر پیر یک سندیکای جنایتکار تمرکز دارد که باید قدرت را به پسر مردد خود، مایکل (پاچینو)، منتقل کند. مایکل به آرامی می‌آموزد که خون چقدر غلیظ است و ایدئالیسم چشم‌باز او به تدریج از بین می‌رود و منجر به نتیجه‌ای ویرانگر می‌شود. «پدرخوانده» به یک موفقیت بزرگ تبدیل شد و جوایز اسکار بهترین فیلم، بهترین بازیگر مرد (براندو)، و بهترین فیلمنامه اقتباسی (کاپولا و ماریو پوزو) را دریافت کرد. پاچینو در نقش بهترین بازیگر مکمل مرد نامزد شد، اما با همبازیان خود جیمزکان و رابرت دووال رای‌ها را تقسیم کرد و جایزه به جول گولد برای فیلم «کاباره» رسید.
فیلم وحشت در نیدل پارک | ۱۹۷۱ | The Panic in Needle Park
آل پاچینو با درام تکان‌دهنده جری شاتزبرگ درباره خطرات اعتیاد به مواد مخدر، به شهرت رسید. او در این فیلم نقش بابی، یک معتاد به هروئین و دلال را بازی می‌کند که روزهای خود را در پارک سوزن، محلی برای معتادان، سپری می‌کند. او با هلن (کیتی وینن) آشنا می‌شود و آنها رابطه عاشقانه‌ای را آغاز می‌کنند که پس از اینکه او هلن را به مواد مخدر معتاد می‌کند، از کنترل خارج می‌شود. تقریباً ۵۰ سال پس از اکران فیلم، وحشت در نیدل پارک هنوز یک بررسی قدرتمند از اینکه چگونه شیاطین ما گاهی اوقات بر ما غلبه می‌کنند است. وینن جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم کن را از آن خود کرد، اما بازی پاچینو به طرز غم‌انگیزی نادیده گرفته شد. با این حال، این فیلم توجه بینندگان فیلم را به این بازیگر جوان جلب کرد و منجر به نقش مایکل کورلئونه در فیلم «پدرخوانده» (۱۹۷۲) شد.
