فیلم پرواز ۱۷۵ از آن دست آثاری است که نگاهی قدسی و فرازمینی به موضوع هشت سال دفاع مقدس دارد. فیلم‌هایی از این دست به دلیل شاعرانگی خاصی که دارند مخاطبان ویژه خودش را هم خواهد داشت. در این مطلب نگاهی به متن و حواشی این فیلم می‌اندازیم.
با بیوگرافی امیر آتشانی بازیگر فیلم پس از باران در نقش غلام به همراه کارنامه هنری و عکسهای شخصی این بازیگر در ادامه مطلب همراه ما باشید.
امیر آتشانی که اغلب ما او را با نقش عمو غلام خانم کوچیک در پسر از باران شناختیم، در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۳۴۹ در تهران بدنیا آمد.
و این پاسخ سوال پرتکراری است که در غالب امیر آتشانی کیست و اهل کجاست، میتوان داد.
این بازیگر مرد ایرانی، در سال ۱۳۸۲ مدرک فوق لیسانس خود در رشته کارگردانی را از دانشگاه تربیت مدرس دریافت کرد.
امیر آتشانی ازدواج کرده و متاهل است اما هیچ اطلاعات موثقی درمورد نام و مشخصات همسر واقعی عمو غلام پس از باران در دسترس نیست.
حاصل ازدواج این بازیگر، ۲ فرزند است که یکی دختر و دیگر پسری به نام علی متولد ۷۳ است
که راه پدر را در زمینه بازیگری وکارگردانی ادامه داده است.
۲۸ اسفند ۱۳۹۵ بود که خبر بستری شدن بازیگر پس از باران در بیمارستان منتشر و عکسهای ناراحت کننده وی در بخش مراقبت های ویژه (CCU) بیمارستان دست بدست شد.
مشکل ریوی دلیل اصلی بستری شدن وی بود که خوشبختانه پس از مدتی مراقب ویژه، رفع شد.
وی هم مثل اغلب بازیگران کار خود را با تئاتر شروع کرد و اولین بار در ۲۳ سالگی روی صحنه تئاتر رفت.
و اولین بار با بازی در سریال پس از باران به کارگردانی سعید سلطانی و در نقش غلام، وارد تلویزیون شد.
سال ۱۳۷۹ بود که سریال پس از باران برای اولین بار پخش شد و یکی از نقش منفی های سریال به نام عمو غلام شهربانو در سریال پس از باران بسیار دیده شد.
امیرآتشانی با بازی در نقش منفی این سریال خاطره انگیز، در کنار دیگر بازیگران پس از باران همچون محمود پاک نیت، مرجان محتشم و رحیم نوروزی به شهرت رسید.
در پاسخ به سوال، امیر آتشانی در چه فیلم هایی بازی کرده است میتوان به لیست زیر اشاره کرد که مجموعه ای از سریال هایی است که او در آنها به ایفای نقش پرداخته است.
گردآوری: نیمکت خبر
از صدای سمفونی‌های بتهوون تا صدای پدرخوانده نینو روتا. عجیب است اما واقعیست! مارتین فیپس که با آهنگسازی برای سریال تاج (The Crown) معروف شد، آهنگسازی آخرین فیلم ریدلی اسکات را به عهده داشته است. او آهنگسازی است انگلیسی که جایگزین هانس زیمر بزرگ در آهنگسازی فیلمهای ریدلی اسکات شده است.
موسیقی ناپلئون همانقدر برداشت اسکات است از موسیقی ۳۰۰ سال پیش که روایتی که از ناپلئون دارد! او دو ساعت فرصت داشته تا نگاهی تاریخی به ناپلئون بیاندازد و قصه‌اش را تعریف کند اما ترجیحش این بوده که فیلم خودش را با روایتی که دوست داشته از امپراتور فرانسه بسازد داشته باشد. در موسیقی هم آهنگساز نخ تسبیح را گم کرده است. با اینکه لحظاتی زیبا و بیادماندنی همچون قاب‌های زیبای خود فیلم دارد اما محوریت گم شده است. او سراغ والس رفته، موسیقی حماسی هم استفاده کرده، سازهای کوبه‌ای هم تا جایی که جا داشته استفاده کرده، کنارش گروه‌های کر هم به زبان‌های مختلف از فرانسوی گرفته تا انگلیسی می‌خوانند و خلاصه انگار که به کنسرت ارکستر سمفونیک رفته‌اید و رپرتواری از دهه‌ها و صده‌های مختلف موسیقی کلاسیک را با روایت نوازنده‌های مدرن سال ۲۰۲۴ می‌شنوید. موسیقی ناپلئون چنین حال و هوایی دارد.
به هرحال حتما از علاقه ناپلئون به موسیقی کلاسیک و از آن بیشتر از علاقه آهنگسازان کلاسیک مثل بتهوون و بایرون به ناپلئون باخبرید. ناپلئون خودش هم دستی بر ساز داشت و یک پیانوی معروف دارد که هنوز در موزه نگهداری میشود. کنار اینها منبع الهام بسیاری از موسیقیدان‌ها بود و از شخصیت او برای ساخت قطعاتشان ایده می‌گرفتند. مثلا بتهوون در ابتدا سمفونی سوم خود را به بناپارت تقدیم کرد، اما وقتی فهمید که کنسول اول تاجگذاری خود را با عنوان امپراتور انجام داده است، نام ناپلئون را حذف کرد! علی ایحال، ناپلئون اولین تجربه همکاری مارتین فیپس آهنگساز و ریدلی اسکات است.
آقای اسکات هم توضیح چندانی در این سن و سال به آهنگساز نمی‌دهد و تنها جملاتی که میگوید اینها بوده: «او فقط درباره شخصیت ناپلئون صحبت می‌کرد و در مورد موسیقی هیچ نسخه‌ای تجویز نکرد. تنها چیزی که از من می‌خواست این بود که شخصیت او را درک کنم نه اینکه مثلا از این ساز یا آن ساز استفاده کنم. مثلا روی این نکته مانور می‌داد که او یک اشراف‌زاده نبوده و یک ژنرال از طبقه معمولی جامعه بود که با تلاش‌هایش به امپراتوری رسید. بنابراین من استنباط کردم که نمی‌تواند موسیقی‌های خیلی اشرافی برای او استفاده کرد.»
فیپس در حالی موسیقی ناپلئون را نوشت که بخش‌هایی از آن را از موسیقی گانگستری پدرخوانده هم الهام گرفت. خودش میگوید اسکات تحت تاثیر فیلم کوبریک هم بود. بنابراین او هم سراغ مخلوطی از موسیقی‌های فولکلور فرانسوی و انگلیسی، موسیقی‌های کرال، موسیقی‌های کلاسیک، و سازهای کوبه‌ای و زهی رفت. فیپس در جستجوی نشان دادن ناپلئون به عنوان فردی قدرتمند و نمایش کشورگشایی‌ها و مقامش در موسیقی نبود بلکه سعی کرد به روایت اسکات از او وفادار باشد. مردی ساده و سرراست و عاشق که فرانسه را دوست داشت، جنگ را بلد بود، چندان محبوب نبود و در نهایت در تنهایی در جزیره‌ای از دنیا رفت. با این وجود موسیقی‌ای که او نوشته است به خاطر پرداختن به تمام این وجوه آن هم بدون داشتن یک تم محوری یا شاید بهتر است بگوییم ماندگار، تبدیل شده است به ملغمه‌ای از همه این موسیقی‌ها.
یکی از لحظات شنیدنی موسیقی ناپلئون که آن لحن حماسی که از فیلم بیرون می‌زند را ندارد و به شخصیت معمولی و وجه انسانی ناپلئون بیشتر می‌پردازد، لحظه‌ای است که ناپلئون از جزیره تبعیدی اولش به خاک فرانسه برمی‌گردد؛ لحظه‌ای که خاک فرانسه را با دست‌هایش برمی‌‌دارد و می‌بوسد. موسیقی به دور از هر اغراقی، با یک والس آرام نواخته میشود و انگار ترکیبی است از رسیدن ناپلئون به هر دو عشقش؛ خاک فرانسه و ژوزفین. این سکانس که بی‌شباهت به داستان کریستف کلمب در فتح بهشت نیست، بر خلاف موسیقی حماسی و اغراق‌شده ونجلیس در آن لحظه، بسیار آرام و محزون پیش میرود. این موضوع در موسیقی درباره صحنه‌هایی که یخ‌ها شکسته میشوند و خون سربازان در آب‌های یخ پخش میشود هم تکرار میشود. موسیقی قصد جداسازی فضا را ندارد بلکه به کمک می‌آید تا رنج جنگ و مرگ را شاعرانه روایت کند. اما مساله اصلی این است که هیچکدام از این تم‌ها باز نمی‌شوند و توسعه پیدا نمی‌کنند. همین مساله باعث میشود که این تم‌ها در ذهن ماندگار نشوند.
بررسی و دانلود فیلم رانندگی بدون حد و مرز ۲۰۲۴ و نقد فیلم X-Treme Riders: Heist Beyond the Mile واناب فاست که هنوز از ساحل رویاهایش دور است.
وقت آن رسیده است که یک فیلم تایلندی که یکی از پروژه های اصلی پرایم ویدیو در تایلند است، یک فیلم دیگر را منتشر کند. فیلم اکشن درام X-Treme Riders Heist Through the Miles که جنبه تاریک جامعه را در بر می گیرد و آن را از طریق مسابقات و ورزش های چالش برانگیز به نمایش می گذارد، خواه مسابقه اتومبیل رانی باشد یا ورزش های میدانی یا هنرهای رزمی که با تیمی از بازیگران همراه است که میتوان آنها را سردمداران این صنعت دانست.
The X-Treme Riders داستان Fun و Kla، دو برادر مبارز است که با یک گروه مافیایی بین المللی درگیر می شوند که منجر به خیانت جو و کریت در یک مسابقه بوکس MMA می شود که به عنوان جبهه ای برای قاچاق مقادیر زیادی از مواد مخدر رویا داشته باشید و جرات کنید با یک نقشه پیچیده ترور تبدیل به ابزار مافیا شوید. در میان تعقیب و گریز، هر دو باید با تمام قدرت بجنگند. هم شجاع هستند و هم می خواهند انتقام دوستانشان را بگیرند. آرزو کنید که بخواهید خودتان را ثابت کنید و مهمتر از همه این نبرد جان اعضای خانواده را به خطر خواهد انداخت و این فرصت فقط یک بار پیش می آید. بنابراین هر دوی آنها نمی توانند آن را از دست بدهند.
پس از دیدن The X-Treme Riders، این داستان منطقی است که بفهمیم چرا اصلاً درباره فیلم صحبت نمی شود. چون معلوم می شود این فیلم که تنها کمی بیش از یک ساعت است، فیلمی است که سعی دارد جدی باشد. ایجاد گره و شکایت از شدت در جهتی شبیه به یک فیلم پرسرعت هالیوود یا چیزی شبیه به آن است.
احتمالاً فقط صحنه آغازین داستان وجود خواهد داشت. این صحنه‌ای است که کامیون‌های حامل سبزیجات از کوه به دوش می‌روند. این احتمالا بهترین صحنه فیلم است. به دلیل ساعت باقیمانده فیلم نتوانست توجه مخاطب را به خود جلب کند. چیدمان داستان فاقد جذابیت است. هر عنصر شبیه یک اجرا به نظر می رسد. فیلمنامه نیازی به صحبت ندارد. تفاوت چندانی با درام اخلاقی ندارد و اصلاً هیچ یک از شخصیت های مختلف را تبلیغ نکرده است که جدی گرفته شود
این فیلم با همکاری Prof Sangchai که به عنوان کارگردان خلاق فیلم و یک استودیوی پرشور فیلم تولید می کند، انجام شده است و او در صنعت فیلم تایلند فعال است. این فیلم با در نظر گرفتن هیچگونه سرگرمی و غیره ساخته شده است و آهنگ The Along یک موسیقی متن عجیب برای کل داستان می باشد.
اولین چیزی که بیننده را آزار می دهد احتمالا ناهماهنگی بین محتوای فیلم و عنوان آن است. X-Treme Riders، دزدی در طول مایل ها که ربطی به فیلم ندارد. به نظر می رسد فیلمی است که به تعقیب و گریز بسیار شدید برای سرقت نیاز دارد، اما به نظر می رسد که محتوا پر از درام است، علاوه بر این، به نظر می رسد عنوان مسابقه شدید را برجسته می کند. اما کجا معلوم شده است که فیلمی که بیشتر روی مبارزه در رینگ MMA تمرکز دارد؟
این فصل نسبتاً ضعیف است. کائو جیرایو و واواوا نیچا که نمی‌توانستند همه بازیگران این داستان اصلاً خوب به نظر برسند، به هیچ وجه نتوانستند از فیلم حمایت کنند و همچنین گای راچانون یا مرد پاتانافون برای کمک به افزایش خشونت وارد شد. اما در عوض، آنها شخصیت‌هایی هستند که نسبتاً ملایم، بدون حقه و بدون هیچ جذابیتی هستند.
در پایان اولین نمایش تهاجمی، اما همچنان ادامه میدهد که در کل داستان هیچ نکته‌ای پیدا نمی‌کنم. بعد از تقریباً ۳۰ دقیقه تماشا، سؤالاتی در ذهن ایجاد می شود: «جایگاه این فیلم کجاست؟» سؤالی است که از صداقت ناشی می شود. چون در نیمه راه، من هنوز واقعاً نمی توانم هیچ سرگرمی در این فیلم پیدا کنم.
انسان گرگ انسان است یا انسان مانند لوح سفیدی پا به جهان می‌گذارد و بعدتر سر و شکل میگیرد؟ آیا واقعیت چیزی میان این دو است؟ گروهی از فلاسفه و روانشناسان انسان را ذاتا بدسرشت می‌دانستند و تنها ابزار مهار انسان را حس گناه و عذاب وجدان تلقی میکردند. توماس هابز که جمله انسان گرگ انسان است به او نسبت داده شده و بعدتر زیگموند فروید سردمداران این نگاه به انسان بودند. گروهی دیگر مثل روسو و بعدتر پیاژه و گلبرگ بر این باور بودند که انسان بر حسب تجربه‌های زیستی و شناختی و تقلا برای سر و شکل دادن به طرحواره‌ها و تعادل جویی بر پایه کنجکاوی ذاتی سر و شکل میگیرد. در این بین دیدگاهی دیگر هم برجسته بود و هست.
دیدگاهی که انسان را نه نیک سرشت و نه بدسرشت می‌داند و بر این باور است که انسان بر اساس اصول یادگیری اجتماعی و بر پایه پاداش‌ها و تنبیه‌ها تربیت میشود. جان لاک که صاحب نظریه لوح سفید است، یکی از پایه گذاران این دیدگاه بود و بعدتر پیروان نظریه یادگیری اجتماعی بر پایه این دیدگاه به مطالعاتشان در مورد انسان و شیوه یادگیری و رشدش ادامه دادند. انجمن برف بر پایه کنکاش در دل این نظریات در مورد ذات انسان شکل گرفته به انضمام یک اصل و آن اصل بقا است. فیلم با تکیه بر یک داستان واقعی تلاش کرده تا انسان را با لایه‌هایی از وجود حقیقی فطری‌اش روبرو کند! فیلم بنا را بر این باور قرار داده که هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست. به قول آن دیالوگ معروف در فیلم پدرخوانده، هرکسی قیمتی دارد.
قیمت انسانها به اندازه میزان احساس خطر مرگ و نیستی و نابودی تعیین میشود. هرچه این خطر شدت بیشتری پیدا کند و انسانها توان تحمل بیشتری نسبت به آن داشته باشند، قیمت اخلاقی بالاتری پیدا میکنند. اما در نهایت غالب انسانها بر سر یک قیمت توافق میکنند و برای زنده ماندن و نمردن خودشان دست به هر کاری خواهند زد. داستان فیلم مربوط به رخدادی واقعی در خطوط هوایی اروگوئه است. رخدادی که منجر به سقوط یک هواپیما در دل کوه‌های برفی آمریکای جنوبی شد. در ابتدا گمان می‌رفت که تمام مسافران هواپیما کشته شده‌اند اما واقعیت چیز دیگری بود. تعدادی از مسافران جان سالم به در برده از این سقوط، ۷۲ روز را بدون آب و غذا در دل سرمای کوهستان سر کردند تا اینکه در نهایت تعدادی از آنها نجات پیدا کردند و بسیاری‌شان مردند و یا خورده شدند! بله، خورده شدند. تبدیل به غذای بازماندگان شدند.
پی‌ریزی و سرمایه‌گذاری محتوایی فیلم روی دوش همین روند دلهره‌آور و دلخراش انجام شده است. اما چه فرآیندی رخ میدهد که انسان‌های بازمانده تصمیم می‌گیرند از بقایای بدن همراهان در آغوش مرگ خسبیده‌شان تغذیه کنند؟ چه کسانی با چه شرایط روحی و روانی و فیزیکی‌ای تن به چنین تصمیمی می‌دهند؟ آیا هر انسانی در این موقعیت قرار بگیرد بین مردن و خوردن گوشت بدن همراهانش، دومی را انتخاب میکند؟ آیا انسان پیش از آنکه در این موقعیت قرار بگیرد می‌تواند رفتار مسافران این هواپیما را قضاوت کند؟ آیا امتناع کردن از خوردن گوشت تن مردگان همراه و انتخاب مرگ در اثر گرسنگی اقدامی اخلاقی و عاقلانه است؟
موضوع و موقعیت فیلم کاملا خاص و منحصربه‌فرد است و طبیعتا این جنس از ناشناختگی و دردآور بودن، سوالات مبنایی بسیاری را رقم می‌زند. این سکه اما روی دیگری هم دارد. فیلم بیش از آنکه به درونمایه و شخصیت‌ها بپردازد، درگیر شکل و تکنیک فیلمسازی شده است
بهترین تصمیم در این موقعیت چیست؟ آیا اصولا رسیدن انسان به مرحله در خطر دیدن بقا منجر به یک رفتار واحد میشود؟ اگر چنین باشد، مفهوم انسان و انسانیت و حیوان و رفتار حیوانی چگونه جمع بسته میشود؟ آیا رسیدن به مرحله مرگ و زندگی انسان ناطق، متفکر و سخنگو را به چیزی شبیه سایر حیوانات بدل میکند؟ آیا بر این مبنا نظریه تکامل داروین و قانون بقای اصلش تایید میشود؟ یا از منظری دیگر این سوال مطرح میشود که آیا تمام انسانها در مرحله مرگ و زندگی رفتاری مشترک و غریزی را بروز می‌دهند؟ آیا باید بر این باور باشیم و دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد و تمام انسانها در نهایت وا می‌دهند و تن به خوردن مردار می‌دهند؟ و یک سوال مهمتر؛ این همه سوال چرا باید بعد از تماشای یک فیلم در ذهن متبادر شود؟ یک پاسخ کوتاه؛ به دو دلیل اول اینکه موضوع و موقعیت فیلم کاملا خاص و منحصربه‌فرد است و طبیعتا این جنس از ناشناختگی و دردآور بودن، سوالات مبنایی بسیاری را رقم می‌زند. این سکه اما روی دیگری هم دارد. فیلم بیش از آنکه به درونمایه و شخصیت‌ها بپردازد، درگیر شکل و تکنیک فیلمسازی شده است.
سکانس سقوط هواپیما در دل کوه‌های برفی از نظر اجرا چنان جذاب است که میتوان آن را برای آموزش کارگردانی مورد استفاده قرار داد. اما انتخاب روش روایت شکلی برای داستانی که بارها و بارها روایت شده و حتی پیش‌تر فیلمی بر اساس آن ساخته شده است، چه مزیتی می‌تواند داشته باشد؟ قطعا مخاطب در مواجهه با این موقعیت بیش از آنکه دنبال جذابیت‌های تصویری برود (که البته در سینما یک ضرورت است) سراغ لایه‌های درونی شخصیت‌ها و موقعیت هر را میگیرد. به یک دلیل ساده. چه اتفاقی می‌افتد که این افراد و دوستان به نقطه‌ای می‌رسند که گوشت تن همراهانشان را می‌خورند تا زنده بمانند؟ فیلم برای این سوال پاسخی در خورد ندارد. بلکه صرفا به این اصل که انسان در مرحله به خطر افتادن بقا دست به هرکاری خواهد زد، اکتفا میکند.
غافل از اینکه کار سینما و روایتگری داستان، بیان کلیات و کلی‌گویی نیست. چرا که کلیات و قواعد کلی را بارها در کتاب‌ها خوانده‌ایم. چیزی که عامل جذابیت میشود، به چالش کشیدن باورها و گزاره‌های کلی و ذهنی و عادت شده است. اینجاست که کشش دراماتیک و کشمکش میان فیلم و مخاطب رقم میخورد. فیلم بیش از آنکه به ساختار روایت بپردازد، مجذوب هیجان نهفته در ایده دو خطی داستان شده است و از بسط و گسترش آن غافل شده است. هیچ لایه‌برداری و سفر به درونی در کار نیست. هر چه هست هیجان لحظه‌ای مبتنی بر تکنیک کارگردانی است و بهره‌گیری از کلیه داشته‌های ذاتی خود موقعیت مستند. که خب داستانش را در روزنامه‌ها و نشریات و ویکی پدیا میتوان جست‌وجو کرد. پس کار سینما در این بین چیست؟ احتمالا پاسخ فیلمساز این است که صرفا ایجاد هیجان و سرگرمی. نتیجه اینکه همچنان بهترین فیلم کارگردان خوش‌ذوق اسپانیایی همان فیلم «یتیمخانه» است که در فضای سینمای وحشت تولید شده و یکی از خوب‌های این ژانر در طول سال‌های اخیر است. نتیجه مهمتر آنکه فیلم حتی نزدیک ارائه پاسخ به سوالات مبنایی و ازلی در مورد انسان نمیشود. فیلم تصمیم گرفته در سطح بماند و خب در نتیجه سطحی هم باقی مانده است.
دراین پست، عکس و اسامی بازیگران سریال او یک فرشته بود را مرور میکنیم. مجموعه تلویزیونی او یک فرشته بود بـه کارگردانی آقای علیرضا افخمی ساخته شده و محصول سال ۱۳۸۴ میباشد. این سریال یکی از پربیننده ترین مجموعه های تلویزیونی دهه ۸۰ می باشد. دراین سریال بازیگران محبوبی از جمله زنده یاد حسن جوهرچی و بهاره افشاری ایفای نقش داشته اند. در ادامه بیشتر صحبت میکنیم.
سریال «او یک فرشته بود» ۱۷ سال پیش در ماه مبارک رمضان پخش می شد. سریال او یک فرشته بود یک مجموعه تلویزیونی ایرانی بـه کارگردانی علیرضا افخمی اسـت کـه در رمضان ۱۳۸۴ از شبکه دو پخش شد. این سریال در ژانری جدید در تلویزیون ایران بنام ماورایی ساخته شده بود. نویسندگی این سریال را آقای علیرضا کاظمی پور بر عهده داشته اسـت.
تعداد قسمت ها
این مجموعه در ۱۹ قسمت ساخته شده اسـت.
موضوع داستان بدین ترتیب اسـت کـه بهزاد طی ماجرایی با زنی تصادف می کند و وی را بـه خانه می‌آورد. بتدریج حرکات عجیبی از این زن کـه فرشته نام دارد، سر می زند. از سوی دیگری در قالب مردی بنام سرابی سعی در سردرگم نمودن بهزاد دارد. نهایتاً فرشته موجب میشود کـه بهزاد و همسرش رعنا تا پای طلاق بروند و حتی بـه بهزاد پیشنهاد ازدواج میدهد.
اما پس از مدتی بهزاد با توجه بـه رهنمودهای روحانی محل و سخنان فرزندانش متوجه میشود کـه فرشته، شیطان «ابلیس» اسـت. او پسرش را در حالیکه فرشته قصد کشتن وی را دارد، نجات میدهد. سپس بـه درگاه خدا توبه کرده و از گناهانش اظهار پشیمانی میکند.
زمان پخش از شبکه آی فیلم
درمورد زمان پخش سریال او یک فرشته بود از شبکه آی فیلم باید بگوییم کـه این مجموعه هر شب ساعت ۱۲ از شبکه آی فیلم پخش می شود و تکرار آن نیز در ساعت های ۸ صبح و ۴ بعدازظهر خواهد بود.
همانطور کـه در بالا هم گفتیم، بازیگران محبوبی دراین مجموعه ایفای نقش داشته اند. زنده یاد حسن جوهرچی، مریم کاویانی، بهاره افشاری، مرتضی ضرابی، ثریا قاسمی، رضا توکلی، ایلیا شهیدی فرف فاطمه غلامی و امیرمحمد زند بازیگران این مجموعه هستند.
مرحوم حسن جوهرچی در نقش بهزاد طاهری
مریم کاویانی در نقش رعنا و همسر بهزاد
بهاره افشاری در نقش فرشته «شیطان»
مرتضی ضرابی در نقش سرابی «شیطان»
ثریا قاسمی در نقش عزیز، مادر بهزاد
رضا توکلی در نقش حاج آقا معتمدی
ایلیا شهیدی فر در نقش میثم، پسر بهزاد و رعنا
امیرمحمد زند در نقش دایی حامد، برادر رعنا
حسین چنگی در نقش مالک برج های در حال احداث
امیر میهن زاد در نقش جوان جویای کار
کارگردان: علیرضا افخمی
نویسنده فیلمنامه: علیرضا کاظمی پور
طراح صحنه و لباس: محمد گنجعلی
طراح گریم: نوید فرح مرزی
برنامه ریز: مهدی قپانی
دستیار اول کارگردان: اکبر نصیری
منشی صحنه: آرزو نیکپور
جلوه های ویژه: محسن روزبهانی
تیتراژ: ساسان توکلی فارسانی
عکاس: محمد فوقانی
آهنگساز: آریا عظیمی نژاد
تدوین: امیر ادیب پرور
مدیر تولید: شهرام دانش پور و حسن خضرآبادی
همانطور که میدانید ژانرهای فرعی بسیار زیادی در ژانر وحشت وجود دارد، یکی از قدیمی ترین و ماندگارترین این ژانرهای فرعی در سال های اخیر، ژانر حمله به خانه بوده است.فیلم ترسناک مورد علاقه من نیست اما شاید شما دوست داشته باشید بدانید برترین فیلم های ترسناک کدام هستند.
این ژانر معمولاً در مورد خانواده ای بیگناه است که توسط مهاجمانی سرزده و در نیمه شب مورد حمله قرار می گیرند و نوعی جهان شمولی در مورد این نوع فیلم های ترسناک وجود دارد که باعث می شود به شکل باورنکردنی برای همه قابل درک بوده و مخاطبان از سراسر جهان با آن ها ارتباط برقرار کند.
در ادامه این مطلب در ایران ناز قصد داریم شما را با ۱۰ ترسناک برتر تاریخ سینما در مورد حمله به خانه آشنا کنیم که بهترین های ژانر فرعی خود به شمار می آیند.
۱- The Strangers
علیرغم یک بازاریابی آشفته و غیر منسجم به عنوان یک فیلم شورشگرانه، The Strangers در سال ۲۰۰۸ نشان داد که یک فیلم دلهره آور غیرمعمول در ژانر فرعی حمله به خانه است که در آن زوج کریستن (لیو تایلر) و جیمز (اسکات اسپیدمن) توسط سه قاتل ماسک دار مورد حمله قرار می گیرند.
علاوه بر رویکرد موثر و از لحاظ بصری قابل توجه برایان برتینو، کارگردان فیلم، به موضوع موثر و سرراست خود، جذابیت ترسناک این فیلم در بی معنایی نهیلیستی خشونت است.
در اینجا هیچ خبری از پیشینه پیچیده نیست و شخصیت های شرور داستان تنها به دلیل اینکه از کارشان لذت می برند دست به خشونت زده اند که به شدت ترسناک تر از یک قاتل دارای انگیزه ای خاص است که دلیلش برای اعمال خشونت چیزی است که شاید برای بسیاری قابل درک باشد.
بازی بازیگران بسیار قوی بوده و نتیجه برای کارگردانی که اولین کار سینمایی خود را می سازد بسیار قابل توجه است. همچنین فیلم The Strangers به خوبی می داند که چه زمانی خشونت سادیستی را افزایش داده و چه زمان از شدت آن بکاهد.
بالاتر از همه، همانند بهترین فیلم های دیگر این ژانر، تماشای این فیلم در حالی که تنها در خانه هستید، می تواند به شدت فرد را دچار اضطراب کند. دنباله این فیلم اما جذابیت چندانی ندارد جز سکانس خارق العاده و بی نقص مبارزه در داخل استخر.
۲- Mother!
تازه ترین فیلم دارن آرونوفسکی با عنوان Mother! بدون شک یکی از بحث برانگیزترین فیلم های سال های اخیر است که تفاوت دیدگاه عمیقی نسبت به آن ایجاد شده است.
این فیلم ترسناک روانشناختی به شدت تکان دهنده در مورد زنی (جنیفر لارنس) و شوهر شاعر و معروفش (خاویر باردم) است که خانه شان به طور روزافزونی مورد هجوم طرفداران آثار شوهر قرار می گیرد.
اگر چه فیلم mother! برای ظرافت امتیازی دریافت نمی کند و به وضوح ایهامی برای دین و شرایط دنیای کنونی است، با این وجود به عنوان یک فیلم ترسناک در ژانر فرعی حمله به خانه با حال و هوایی ماوراءالطبیعه و به شدت ترسناک، بسیار موثر واقع می شود.
جنیفر لارنس یکی از بهترین بازی های خود در دوران بازیگری اش را در نقش اول داستان ارائه می دهد و در طول فیلم دائماً توسط آرونوفسکی تحت فشار روانی قرار می گیرد، به ویژه در بخش پایانی فیلم،چیزی که فیلم ندارد واقعیت گرایی است که البته با تصویرسازی فراموش نشدنی و ترسناکش جبران آن صورت می گیرد.
بدون شک فیلم mother! برای همه جذاب و مناسب نخواهد بود اما می توان آن را یکی از خاص ترین فیلم های ژانر فرعی حمله به خانه دانست.
۳-Funny Games
بدون گفتن واضح است که یک فیلم ترسناک در مورد حمله به خانه از میشاییل هانکه فیلمساز کهنه کار اتریشی چیزی فراتر از یک فیلم ترسناک ساده و کلیشه ای خواهد بود .
فیلم کالت کلاسیک Funny Games از او در سال ۱۹۹۷ نیز در این قالب می گنجد، فیلمی که توسط خود هانکه در سال ۲۰۰۷ توسط بازیگران هالیوودی بازسازی شد و یکی از تکان دهنده ترین فیلم ها در ژانر خود به شمار می آید.
از همان سکانس های ابتدایی که موسیقی گوشخراش را روانه گوش های بینوای مخاطب می کند، پرواضح است که هانکه علاقه ای به نوازش کردن و آماده سازی مخاطب برای این شکنجه مملو از خشونت ندارد، داستانی که در آن دو مرد (فرانک گیرینگ و آرنو فریش) خانواده ای را به گروگان گرفته و آن ها را شکنجه می کنند.
هانکه به شکلی موثر و بی نقص این فیلم را به عنوان انتقادی از فیلم های تریلر آبکی و چرند هالیوود ساخته است، تا جایی که وقتی خانواده نقشه ای برای فرار می کشد، یکی از قاتلان در واقع فیلم را به عقب بازگردنده و از وقوع این ماجرا جلوگیری می کند.
بدتر اینکه پایان تاریک تر از تاریک فیلم هانکه چیزی برای بازگشت باقی نمی گذارد و تصویر ترسناک نهایی به شکلی موثر هانکه را در حال خندیدن به مخاطب برای انتظار چیزی که فکر می کردند رخ می دهد به تصویر می کشد. این فیلم نیز اگر چه برای همه مخاطبان مناسب نیست اما بدون شک یک پرداخت بی نقص از ژانر حمله به خانه است.
۴- You’re Next
فیلم You’re Next ساخته آدام وینگارد یک فیلم به شدت ترسناک و متفاوت در ژانر حمله به خانه است که فرمول این ژانر را گرفته و به خشن ترین و البته جذاب ترین شکل ممکن آن را تغییر می دهد.
اگر چه روی کاغذ داستان فیلم بسیار ساده و معمولی به نظر می رسد- خانواده ای در جریان یک جشن سالگرد عروسی مورد حمله گروهی مهاجم ماسک دار قرار می گیرند-، پیچش داستانی بزرگ آنجاست که شخصیت اصلی داستان با نام ارین (شارنی وینسون) در جایی بزرگ شده که مجبور بوده برای زنده ماندن به سختی تلاش کند و به همین خاطر توانایی های خاصی در مقابله با حمله کنندگان به خانه اش دارد.
بازی به شدت موثر و ترسناک وینسون با سبک کارگردانه خلاقانه وینگارد نسبت به خشونت قابل مقایسه است که به برخی از جذاب ترین و ماندگارترین کشتارهای یک دهه اخیر ژانر وحشت منتهی می شود.
اگر چه می توان به سختی این فیلم را شاهکاری در زمینه شخصیت پردازی و داستان پردازی دانست، اما فیلم You’re Next قواعد ژانر خود را با مهارتی هیجان انگیز وارونه کرده و پاسخی خوشایند به تمایلات ساده انگارانه فیلم های ترسناک با موضوع حمله به خانه می دهد.
۵- Better Watch Out
Better Watch Out بدون شک یکی از آن فیلم هایی است که قبل از تماشایش تا سرحد ممکن چیزی در مورد داستانش ندانید و به همین خاطر نیز ما در ادامه چیز زیادی در مورد داستان آن فاش نمی کنیم.
کلیت داستان در مورد پسری ۱۲ ساله به نام لوک (لوی میلر) و پرستارش اشلی (الیویا دیونگ) در حال فرار از یک مهاجم مسلح است اما رفته رفته مشخص می شود که با فیلمی کاملاً متفاوت در ژانر فرعی حمله به خانه مواجه هستیم.
با یک فضای شبیه کریسمی کنایه آمیز و نبردهای هوشی مداوم بین قربانیان و مهاجم، مقایسه این فیلم با کلاسیک محبوب Home Alone اجتناب ناپذیر است. با این وجود، بین غافلگیر کردن مداوم انتظارات و پیش بینی ها، بازی های فوق العاده نقش های اصلی و حال و هوای سیال، Better Watch Out چیزی فراتر از یک تقلید ادبی الهام بخش است.
باز هم می گوییم که اگر کلیت داستان شما را جذب کرد، بهتر است حتی بدون دیدن تریلر فیلم نیز به تماشای آن بنشینید و مطمئن باشید که پشیمان نخواهید شد.
۶- Don’t Breathe
فیلم Don’t Breathe یک پیچش ترسناک منحصربفرد در یک روایت آشنا ایجاد کرده و این کار را با تمرکز کمتر روی کسی که خانه اش مورد تهاجم قرار گرفته و بیشتر کسانی که بی اجازه وارد خانه او شده اند انجام می دهد.
این فیلم داستان سه جوان خلافکار (جین لوی، دیلان مینت و دانیل زوواتو) را روایت می کند که به خانه یک سرباز سابق نابینا (استفن لنگ) حمله می کنند تا مبلغ ۳۰۰,۰۰۰ دلار پول نقد او را به سرقت ببرند.
چیزی که شبیه یک داستان سرقت معمولی به نظر می رسد به چیزی مطلقاً متفاوت تبدیل می شود وقتی که مرد نابینا علیرغم مشکل بینایی که دارد به شکلی خشونت آمیز با مهاجمان به خانه اش مقابله می کند و نتیجه ۸۸ دقیقه تمرین تنشی است که باعث می شود ضربان قلبتان همواره بالا مانده و کف دست هایتان به شکل ترسناکی عرق کند.
فده آلوارز کارگردان فیلم از دوربین خود به شکلی هنرمندانه برای تاکید فیلم بر فضای تنگ و تاریک خانه استفاده کرده و همزمان بازی های لوی و لنگ به طور ویژه قابل توجه است.
با تعهد سرسختانه اش به روایت اقتصادی و ترس نداشتن از رفتن به برخی مکان های به شدت تکان دهنده، فیلم Don’t Breathe فیلمی منحصربفرد و کمیاب در ژانر وحشت است که باعث می شود بعد از تماشایش بخواهید یک دوش طولانی همراه با کف فراوان بگیرید.
۷- Sleep Tight
اگر چه کمتر شناخته شده ترین فیلم این فهرست به شمار می آید، فیلم Sleep Tight یک برداشت به شدت خلاقانه و البته ترسناک از ژانر حمله به خانه است در مورد شخصیتی به نام سزا (لوییس توسار)، سرایدار مشکل دار یک آپارتمان که از موقعیت خود برای مداخله بیش از حد در زندگی ساکنان استفاده می کند.
این فیلم به شدت ترسناک از خوامه بالاگورو کارگردان فیلم [REC]، فیلمی است که همانند فیلم قبلی باید با کمتری اطلاعات در موردش به تماشای آن بنشینید، به خاطر ماهیت پرتنش و به شدت غیرقابل پیشینی داستان آن است که رفته رفته شما را می سوزاند.
نیازی به گفتن نیست که بازی خیره کننده توسار یک شاهکار نفرت انگیز است که تماشا دارد در حالی که کارگردانی بالاگورو گاهی اوقات به آستانه هیچکاکی خود از تعلیق پر از خشونت می رسد.
بن مایه های این فیلم کمدی سیاه اما بدون شک مخاطب را در حالی که می خندد تکان خواهند داد، اگر چه نتیجه نهایی عمدتاً فیلمی است که تاثیری کبود کننده و ماندگار بر روی مخاطب بعد از تماشایش دارد.
۸- Hush
Hush یک آموزش باکیفیت و موثر در مورد اینکه چگونه فیلمی به شدت سرگرم کننده و باکیفیت با بودجه ای اندک ساخت. مایک فلاناگان استاد ژانر وحشت (Oculus, The Haunting of Hill House, Doctor Sleep) این فیلم ترسناک به شدت ساکت را با هزینه اندک ۱ میلیون دلاری ساخته است اما اجرای بی نقص و هوشمندان کارگردان به سرعت مخاطب را در داستان فرو می برد. داستان فیلم به شدت ساده است: مدی یانگ (کیت سیگل همسر فلاناگان) یک زن ناشنوا است که خانه دورافتاده اش در دل جنگلی ساکت را در معرض حمله یک قاتل ماسک دار می بیند.
فلاناگان از این جذابیت منحصربفرد در نهایت حد ممکن سود می برد و مخاطب را در یک دنیای تقریباٌ بدون دیالوگ غرق می کند در حالی که نشان می دهد شخصیت مدی به شکلی متناسب با ناتوانی اش در شنیدن و سخن گفتن، توسط مهاجم مورد اذیت و آزار قرار می گیرد.
اگر از جامپ اسکرها و تنش های متناوب فیلم های ترسناک کلیشه ای خسته شده اید، Hush بدون شک فیلمی ترسناک در ژانر حمله به خانه است که مناسب شماست، اگر چه موفقیت اصلی فیلم در بازی به شدت بی نقص و تکان دهنده کیت سیگل است. با زمان نسبتاً کوتاه ۸۱ دقیقه ایش، فیلم Hush یک فیلم روح دار هوشمندانه است که حرکات بدن بدون صدا را برای روایت یک تنش خالص دلهره آور و تنش زا به کار می گیرد.
۹- Inside
فیلم Inside که در اوج عصر جدید جریان خشونت شدید ژانر ترسناک سینمای فرانسه منتشر شد، یک فیلم بی نقص اما ترومایی است که در آن یک زن باردار (آلیسون پارادیس) خود را در معرض حمله یک مهاجم قاتل (بئاتریس دلی) با نقشه هایی برای بچه به دنیا نیامده اش می شود.
این فیلم که به شکلی خاص از خشونت توسط جولین مائوری و الکساندر بوستیلو فیلمبرداری شده، در طول ۸۲ دقیقه زمان داستان خود هیچ ابایی از به تصویر کشیدن خشونت نداشته در حالی که بر یک روایت بسیار ساده اما به شدت هوشمندانه پیش می رود که به شخصیت های پارادیس و دیل فضایی برای بازی هایی بسیار بی نقص، منحصربفرد و واقع گرایانه می دهد.
بدون شک تماشای این فیلم برای افراد نازک نارنجی و حساس مناسب نیست، به ویژه در اوج تهوع آور داستان، اما کنار هم قرار دادن خشونت شدید داستان و یک حال و هوای بامزه کریسمسی، باعث می شود Inside جایگاهی متفاوت از هر فیلمی دیگر در این ژانر داشته باشد. هر کاری که می کنید از تماشای نسخه بازسازی انگلیسی زبان بی مزه و به شدت بی کیفیت این فیلم در سال ۲۰۱۶ دوری کنید.
۱۰- Us
تازه ترین فیلم اضافه شده به ژانر فرعی حمله به خانه، اتفاقاً بهترین آن ها نیز هست، فیلم Us که اثری گول زننده اما مسحور کننده از جوردن پیل است.
گر چه بسیاری از این فیلم به عنوان تازه ترین فیلم او پس از شاهکار برنده اسکار Get Out ناامید شدند، با توجه به کیفیت و نقاط قوتش، این فیلم یک فیلم ترسناک متفاوت و قدرتمند است در مورد خانواده ای که خود را در حمله گروهی از همزادهایشان می بیند.
دلیل اصلی موفقیت فیلم و نقطه قوت عمده آن بازی لوپیتا نیونگو در دو نقش متفاوت است که به خوبی توانسته همزمان نقش شخصیت آسیب پذیر آدلاید و همزاد به شدت خشن او را بازی کند.
این فیلم همچنین دارای اشاراتی واضح به تجربیات ناخوشایند سیاه پوستان در آمریکای امروزی است که با شرایط کنونی جهان نیز همخوانی زیادی دارد. خشونت مطلقاً ناخوشایند فیلم جوردن پیل را می توان با فضای مبهم و پررنگ داستان مقایسه کرد.
امروز بهترین فیلمهای سرگرم کننده و جالب در تمام دوران رابه شـما معرفی میکنیم، فیلم هایی عامه پسند کـه با هر سلیقه ای جور میشوند و شـما را سرگرم خواهند کرد، در ادامه فیلم هایی همانند حرامزاده های لعنتی، گرگ وال استریت، خوب بد زشت، قاپ زنی و… رابه همراه خلاصه داستان و شرح ماجرای فیلم بـه درکنار یک دیگر مرور میکنیم، با مجله پارس ناز همراه باشید.
یکی از ویژگی های دوست داشتنی سینما ارزش سرگرم کننده بودن صرف آن اسـت. قرار نیست هر فیلمی کـه در صنعت سینما ساخته میشود معنای عمیقی داشته باشد یا مسیر زندگی شـما را تغییر دهد. یک فیلم سرگرم کننده میتوانند در ژانرهای مختلفی باشد؛ از کمدی های تاریک تا تریلرهای جنایی ساده. تمامی این فیلم ها علیرغم تفاوت های ژانری و داستانی خود دریک مورد اشتراک دارند.
آن هم این اسـت کـه بسیار سرگرم کننده بوده و بارها و بارها میتوان آنها را تماشا کرد و لذت برد. این سرگرم کننده بودن می‌تواند بـه دلایل متعددی باشد: دیالوگ های جذاب، شخصیت های بیاد ماندنی یا داستان جذاب و سرگرم کننده و یا همه ی آنها. این شـما و این هم ۱۰ مورد از دوست داشتنی ترین و سرگرم کننده ترین فیلمهای تاریخ سینما.
فیلم کمدی جنایی زندگینامه ای گرگ وال استریت «The Wolf of Wall Street» بسیار سرگرم کننده، پر از فحاشی های جذاب و مملو از بازی های خیره کننده اسـت. شخصیت لئوناردو دی کاپریو مرکزیت اصلی داستان اسـت کـه هیچگاه در نشان دادن تنفرانگیز بودن شخصیت خود و هم چنین زندگی رقت انگیزش کم نمیگذارد.
شاید بتوان این نقش آفرینی را بعد از نقش او در فیلم از مرگ بازگشته «The Revenant» بهترین بازی دی کاپریو دانست. دراین فیلم، اسکورسیزی از بازیگر نقش اول خود چیزهایی می‌خواهد کـه از هر بازیگری برنمی آید؛ از دیالوگ های مهیج طولانی تا نمایش های خنده دار تحت تاثیر مواد مخدر. اتفاقاتیکه در فیلم میوفتد چنان سرگرم کننده هستند کـه خیلی زود فراموش میکنید در حال تماشای یک فیلم زندگی نامه ای هستید.
شرط می بندم هیچ فیلم دیگری نیست کـه زمان طولانی ۳ ساعته آن مانند این فیلم سرگرم کننده در کسری از ثانیه برای شـما گذشته باشد. براحتی میتوان گفت کـه تماشای این فیلم مانند سوار شدن بـه یک چرخ و فلک هیجان انگیز اسـت. دراین فیلم از عیاشی ها و خوشگذرانی های متعددی سخن بـه میان می‌آید؛ مواد مخدر، پارتی های طولانی هر روزه تا رقصیدن بی محابا.
بازی های بازیگران فیلم کـه هر کدام شخصیتی متفاوت دارند از مارگو رابی گرفته تا جونا هیل و حتی متیو مک کانهی در نقشی بسیار کوتاه بعنوان دلال، خیره کننده اسـت. این فیلم چنان سرگرم کننده و هنرمندانه ساخته شده کـه کسی باور نمیکند کارگردان آن هنگام ساختش بیش از ۶۰ سال سن داشته اسـت.
گای ریچی کـه بعد از ساخت فیلم قفل، انبار و دو بشکه باروت «Lock, Stock and Two Smoking Barrels» درسال ۱۹۹۸ توانسته بود لقب کوئنتین تارانتینوی بریتانیا را بدست آورد، تصمیم گرفت کـه یک فیلم جنایی دیگر را در شهر لندن بسازد کـه شباهت هایی با فیلم معروفش داشته باشد اما اینبار بسیار بهتر و بزرگ‌تر از فیلم اول.
نتیجه این تلاش ها فیلم قاپ زنی «Snatch» بود، یکی از معدود فیلم هایی کـه میتوانید بارها و بارها آنرا دیده، دیالوگ های آنرا بازگو کرده و از تماشای آن لذت ببرید. نکته جذاب و دوست داشتنی در مورد شخصیت های این فیلم این اسـت کـه هر کدام از آنها فرصت کافی برای بازی در مقابل دوربین و روایت داستان خود دارند و هیچ یک از آنها در سایه قرار نمیگیرد.
از نقاط قوت دیگر فیلم میتوان بـه سبک خاص و آهنگ ویدیویی ریچی در کارگردانی اشاره کرد. شاید بار اولی کـه این فیلم سرگرم کننده را تماشا میکنید، درک تمامی داستان، اعم از شخصیت ها، اتفاقات و دیالوگ ها، برایتان دشوار باشد اما همین مسئله نیز خود یکی از دلایل جذابیت فیلم گای ریچی اسـت.
در دهه ای پر از فیلم هایی کـه مقادیر اندکی از خون ریزی و کشتار رابه نمایش می گذاشتند، کلیت ژانر جنایی بـه سرعت در حال تکاملی بود کـه آن رابه سطحی جدید از افراط گرایی میرساند اما درسال ۱۹۷۳ فیلمی جذاب، سرگرم کننده و با داستانی لطیف در مورد بزهکاری بدون خشونت ساخته شد کـه بار دیگر جرج روی هیل را در مقام کارگردان با پل نیومن و رابرت ردفورد در مقام بازیگر همراه ساخت.
این سه قبلاً نیز در فیلم بوچ کاسیدی و ساندنس کید «Butch Cassidy and the Sundance Kid» همکاری موفقی رابا هم انجام داده بودند. این فیلم سرگرم کننده با عنوان نیش «The Sting» یکی از زیباترین فیلمهای مربوط بـه بزهکاری سبک و بدور از خشونت و خون ریزی اسـت کـه همه ی و بخصوص مخاطب را گول می‌زند. کشش و ترکیب دوست داشتنی نیومن و ردفورد نقش مهمی در سرگرم کنندگی فیلم دارد.
بـه طوریکه هیچ کدام از انها قصد تحت تاثیر قرار دادن بازی دیگری یا در سایه قرار دادن آنرا ندارد. طبق معمولً هر گاه دو ستاره هم تراز دریک فیلم درکنار یک دیگر قرار می‌گیرند سعی میکنند بر بازی دیگری تاثیر بگذارند اما نیومن و ردفورد چنان باهم همکاری میکنند کـه نمیتوان بازی یکی را ذره ای برتر از دیگری دانست و این موضوع زیبایی بازی ها و داستان را دوچندان میکند.
بازی هر یک از انها بـه تنهایی نیز خیره کننده اسـت کـه بـه تولید شخصیت های دوست داشتنی برای مخاطب منجر میشود. نباید از بازی بی نقص رابرت شاو در نقش رییس جنایت کار ایرلندی و دشمن دو شخصیت اصلی داستان گذشت. او سکانس های زیادی در اختیار ندارد اما در همین مدت کوتاه حضور در جلوی دوربین نیز توانسته حس واقعی یک رییس مافیایی شرور رابه بیننده تلقین کند.
این فیلم سرگرم کننده حاوی پیامی عمیق یا فوق العاده نیست اما یکی از سرگرم کننده ترین و جذاب ترین فیلمهای تاریخ سینماست. این فیلم هر انچه کـه از یک فیلم با داستانی در مورد بزهکاری بخواهید در خود دارد: سبک خاص، شخصیت دوست داشتنی، خوشمزگی و البته موسیقی متنی فراموش نشدنی. میتوانید در طول یک روز چند بار این فیلم را تماشا کنید اما همان گونه از تماشای آن لذت ببرید.
فیلم شمال از شمال غربی «North by Northwest» چهارمین و آخرین همکاری کری گرانت و آلفرد هیچکاک بود. دراین فیلم بار دیگر شاهد همان بن مایه امتحان شده و قابل اعتماد سبک فیلم سازی آلفرد هیچکاک هستیم کـه ازآن با عنوان «مرد اشتباهی» یاد میشود، با داستانی بسیار پیچیده و لایه لایه کـه رفته رفته بـه نقطه ای می‌رسد کـه بـه یک خودمسخرگی تبدیل میشود.
حتی نویسنده فیلم نامه این فیلم سرگرم کننده، ارنست لمن، گفته کـه در آن دوران می خواسته نمایشنامه ای بنویسد کـه پایانی بر فیلم سازی آلفرد هیچکاک باشد. کری گرانت دراین فیلم سرگرم کننده یک شخصیت هجوآمیز اما دوست داشتنی بنام راجر ثورن هیل رابه تصویر میکشد، مردی معمولی کـه دریک سری سوء تفاهم بسیار پیچیده و برنامه ریزی شده گرفتار میشود.
بازی گرانت در «شمال از شمال غربی» یکی از بهترین بازی های اوست بـه نحوی کـه بـه سادگی می توانست نقش جیمز باند را بازی کند، مجموعه فیلم هایی کـه تعداد زیادی از خلاقیت های خودرا مرهون این فیلم هیچکاک هستند. این فیلم کـه پر از صحنه های هیجان انگیز و دیدنی اسـت، از صحنه هواپیمای سمپاش گرفته تا اوج فیلم در کوهستان راشمور، فیلمی اسـت کـه الهام بخش فیلمهای بسیاری بوده اسـت.
در این جا یکی از نه تنها یکی از نامزدهای سرسخت بهترین وسترن اسپاگتی تاریخ سینما بلکه یکی از بهترین فیلمهای تمام دوران را داریم. سرجیو لئونه در طول دوران فعالیت خود ۵ فیلم وسترن ساخت و خوب، بد، زشت «The Good, the Bad and the Ugly» همواره بعنوان شاهکار وی شناخته میشود.
هر چند نمیتوان خلاقیت ها و مهارت کارگردانی او در فیلمهای روزی روزگاری در غرب «Once Upon a Time in the West» و روزی روزگاری در ایالات امریکا «Once Upon a Time in America» را نادیده گرفت کـه هر کدام می توانستند جایی دراین فهرست داشته باشند. شاید بتوان گفت کـه بهترین نمونه هماهنگی بین صحنه و موسیقی دراین فیلم سرگرم کننده ارائه شده اسـت.
جاییکه موسیقی خیال انگیز و فراموش نشدنی انیو موریکونه بـه فیلم لئونه کیفیتی بسیار هیجان انگیز می بخشد. هر قطعه از موسیقی کـه دراین فیلم می‌شنوید بجای خود یک دستاور بزرگ محسوب میشود و لئونه نیز بخوبی می دانسته کـه چـه هنگام و چطور از هر یک از این آهنگ ها برای التیام فیلم خود استفاده کند بدون این‌کـه برای جلب مخاطب بـه آن نیاز داشته باشد.
کلینت ایستوود یک خداحافظی بی نظیر با شخصیت نمادین مردی بدون نام انجام میدهد در حالیکه لی ون کلیف توانسته نقش یکی از بیرحم ترین شخصیت های منفی تاریخ سینما رابا زیبایی و خلاقیتی غیر قابل وصف بـه تصویر بکشد. اما شخصیتی کـه با اختلافی بسیار زیاد این فیلم رابه تسخیر خود در می آورد الی والاش اسـت کـه در فیلم نقش شخصیت زشت، توکو رامیرز، را بازی میکند، مردی کثیف و بدذات کـه هم زمان دوست داشتنی اسـت.
از هر جنبه ای کـه بـه نقش آفرینی او نگاه کنید چاره ای جز تحسین او ندارید؛ او بی سواد و غیرمتمدن اسـت اما هوشی فریبنده دارد و او تمامی این ویژگی ها را در صحنه های مختلف مانند صحنه معروف وان حمام نشان میدهد. فراموش کردن چنین نقش آفرینی تحسین برانگیزی بسیار سخت اسـت. هر عنصری کـه در فیلم سرگرم کننده لئونه وجوددارد با موسیقی و بازی های بازیگران، لوکیشن های مسحور کننده و فیلم نامه هماهنگ اسـت.
فیلم نامه ساختاری اپیزودیک دارد کـه تمامی سکانس های فیلم را فراموش نشدنی می سازد اما هیچگاه رشته کلیت داستان از دست نمیرود کـه اصل آن تلاش برای بدست آوردن یک گنج پنهان اسـت. تمامی عناصر فیلم چنان هماهنگی باهم دارند کـه تماشای «خوب، بد، زشت» یک تجربه جذاب و سرگرم کننده بوده و میتوانید بارها و بارها این فیلم را دیده و همان گونه ازآن لذت ببرید.
این شـما و این هم فهرست دوم از دوست داشتنی ترین و سرگرم کننده ترین فیلمهای تاریخ سینما، با مجله پارس ناز همیشه بروز و جذاب باشید، برای دیدن فهرست های بیشتر میتوانید از لینک های پیشنهادی کـه در آخر مطلب در اختیارتان قرار میدهیم استفاده کنید.
بی شک هر شخصی کـه بخواهد فهرستی از سرگرم کننده ترین فیلمهای تاریخ سینما بسازد باید دست کم یکی از فیلمهای کوئنتین تارانتینو را در آن قرار دهد. دراین پست مـا یکی از تراوشات ذهنی هوشمندانه و شاهکارهای این کارگردان صاحب سبک را انتخاب کرده ایم: کمدی تاریک و تاریخی حرامزاده های بی شرف «Inglourious Basterds».
در دهه ای پر از فیلم هایی کـه روی جنگ و تروریسم تمرکز کرده بودند، کوئنتین تارانتینو تصمیم گرفت بـه سراغ سبکی قدیمی برود و یک فیلم سرگرم کننده، انتقادی و بسیار پرهیجان با بن مایه «چـه می شد اگر؟» در مورد جنگ جهانی دوم بسازد کـه میتوان آنرا ادای احترامی بـه فیلمهای با داستان مربوط بـه ماموریت های خطرناک خرابکارانه در طول جنگ جهانی دوم دانست.
فیلم سرگرم کننده و بسیار جذاب «حرامزاده های بی شرف» ترکیبی هماهنگ و بی نقص از سبک منحصر بفرد فیلم سازی تارانتینو و عناصر دیگر اسـت کـه میتوان دیالوگ ها و شوخ طبعی های خاص دیگر آثار این کارگردان نابغه را در آن دید کـه یکی از بهترین آثار این کارگردان بوده و همه ی رابه یاد شاهکار دیگر او با عنوان داستان های عامه پسند «Pulp Fiction» می اندازد.
برد پیت مانند همیشه عالی اسـت ودر فیلم تارانتینو نقش رهبر جنوبی بربر و بیرحم گروهی از سربازان یهودی آمریکایی را بر عهده دارد کـه تصمیم گرفته اند تا جاییکه میتوانند افسران جنایتکار نازی را کشته ودر نهایت بـه آدولف هیتلر برسند. لهجه خاص او در تمام طول فیلم ثابت اسـت و تغییری هرچند کوچک در آن دیده نمیشود، حتی در صحنه ای کـه قصد دارد خودرا بعنوان یک ایتالیایی مادرزاد جا بزند.
بازی ملانی لوران نیز بسیار لذت بخش اسـت. اما بهترین و هیجان انگیزترین بخش داستان فیلم مربوط بـه یک افسر بی رحم اس ا س با نام هانس لاندا اسـت کـه نقش وی را با مهارتی مثال زدنی و فراموش نشدنی، کریستوف والتز آلمانی بازی میکند. بازی بی بدیل و ماندگار والتز در نقش یک افسر بی احساس و بیرحم از یک طرف مسحور کننده و از طرف دیگر چندش آور اسـت.
کاریزمایی غیر قابل توصیف در مورد این شخصیت وجوددارد، کاریزمایی کـه باعث میشود این شخصیت را دوست داشته باشید اما هم زمان بدلیل همین علاقه بـه او احساس گناه کنید، زیرا هر چـه نباشد او یک افسر نازی بیرحم و قاتل اسـت کـه بسیاری رابه کام مرگ می فرستد.
کریستف والتز سهم زیادی در جذابیت و دوست داشتنی بودن این شخصیت دارد و هیچگاه نمیگذارد کـه حس یک شخصیت منفی شرور اما موثر از هانس لاندا فاصله بگیرد. در کل، فیلم سرگرم کننده «حرامزاده های بی شرف» از همان سبک داستان پردازی و روایی مخصوص تارانتینو در نهایت زیبایی و کمال سود میبرد کـه خیلی زود شـما رابه خود جذب کرده و از تماشای آن لذت خواهید برد.
جان کارپنتر را امروزه بیشتر بخاطر توانایی اش در ساخت فیلمهای تا حد ممکن کم هزینه اما دوست داشتنی و کالت کلاسیک می شناسند؛ فیلم هایی مانند «کریستین»، «آنها زنده اند»، «مخمصه بزرگ در چین کوچک» و «مه». اما درسال ۱۹۸۷، کارپنتر یک فیلم ماندگار را نویسندگی و کارگردانی کرد.
هالووین فیلمی کـه ظهور سبک اسلشر را در ژانر وحشتناک باعث شد، فیلمی کـه در قبال بودجه ۳۰۰٫۰۰۰ دلاری اش بیش از ۸۰ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت. این موفقیت باعث شد کـه کارپنتر امکان کارگردانی پروژه های بزرگتری را داشته باشد ودر سال ۱۹۸۲ بود کـه او نخستین و متاسفانه آخرین فیلم استودیویی خودرا بر اساس رمانی بنام «چـه کسی بـه آنجا میرود؟ «Who Goes There?» ساخت.
جلوه های ویژه کاربردی راب بوتین دراین فیلم بـه خوبی عمل کرده و حتی امروز نیز قابل قبول هستند. تمامی نمایش های ارائه شده از شخصیت موجود مرگبار فیلم بـه زیبایی و بـه شکلی منحصربفرد بـه تصویر کشیده میشود کـه ترسی بسیار شدید را در بیننده ایجاد میکند. در مورد فضای فیلم نیز میتوان چیزهای زیادی گفت کـه با آهنگ شیطانی و وحشتناک انیو موریکونه بیش از پیش حس وحشت را منتقل میکند.
موسیقی متن فیلم بـه خوبی فضای حاکم بر داستان را منتقل کرده و لحظه ای این فضای هولناک را ترک نمیکند. در وجود تمام شخصیت ها میتوان حس پارانویا، درماندگی، عدم اعتماد بـه اطرافیان، وحشت و جداافتادگی از تمدن رابه وضوح مشاهده کرد. کرت راسل در یکی از نقش هایی کـه آینده وی را ساخت نقش اصلی فیلم را بازی میکند.
مردی بنام آر جی مک ریدی کـه همراه با گروه خود با موجودی فرازمینی و بسیار وحشتناک روبه‌رو میشوند، بازی هیچکدام از شخصیت ها بـه رهبری راسل بـه ورطه کلیشه و تکرار نمی افتد. تمامی این شخصیت ها طوری بـه تصویر کشیده میشوند کـه انگار بـه صورت واقعی در چنین مخمصه ای گرفتار شده و با آن روبر میشوند. چیزی کـه «موجود» رابه یک فیلم سرگرم کننده و هیجان انگیز تبدیل میکند تعلیق مداوم و بی پایان اسـت.
کـه شـما را در تمام طول فیلم روی لبه صندلی تان نگه می دارد. همه ی مظنون هستند و «موجود» در هر لحظه ای می‌تواند ظاهر شده و یکی رابه کام مرگی بکشد کـه وی را بـه طعمه ای برای کشتن دیگران تبدیل میکند. فیلم حقیقتاً وحشتناک «موجود» یکی از معدود فیلمهای ژانر وحشت اسـت کـه هیچگاه برای ترساندن مخاطب و شخصیت ها از عناصر تکراری استفاده نمیکند بـه طوریکه بارها تماشای آن برای شـما سرگرم کننده اسـت.
اگر از طرفداران مجموعه فیلمهای جیمز باند بپرسید کـه بهترین بازیگر نقش باند چـه کسی بوده بسیاری خواهند گفت، شان کانری. او همان مامور ۰۰۷ اورجینال بودو بنیان دوست داشتنی این شخصیت را بنا نهاد، نمونه اولیه ای کـه تمامی بازیگران بعدی این نقش دست کم یکی از ویژگی های وی را مورد استفاده قرار داده و ازآن الهام گرفته اند.
انگار شان کانری برای ایفای نقش جیمز باند زاده شده بودو این نقش برای همیشه با شان کانری باقی ماند. اگر بار دیگر بپرسید کـه بهترین قسمت از مجموعه جیمز باند کدام بوده بسیاری خواهند گفت پنجه طلایی «Goldfinger» و البته دلیل خوبی نیز برای این ادعا وجوددارد. دراین فیلم هر آن چیزی کـه باعث جذابیت و بـه یاد ماندنی شدن شخصیت جیمز باند میشود موجود اسـت:
سبک معرفی بازیگران و موسیقی متن، شخصیت شرور و باهوش فیلم، سردسته جذاب تبهکاران با کلاه لبه دار، انواعی از زنان زیبا و دلفریب، اقلام و گجت های کمکی فراوان و البته شان کانری در نقش جیمز باند. این فیلم حتی دیالوگ های داشت کـه برای همیشه ماندگار شده و وارد فرهنگ عامه گردید. فیلم سرگرم کننده «پنجه طلایی» یک تریلر جاسوسی خوش ساخت اسـت.
فیلمهای برادران کوئن در اصل خود دو چیز رابه تصویر میکشند: عناصری از سبک فیلمهای نوآر و شوخی های عجیب‌وغریب. نخستین فیلم آنها با عنوان خون ساده «Blood Simpl» یک تریلر جنایی بـه سبک هیچکاک بود کـه تا کنون در بین آثار این دو برادر بعنوان اثری متفاوت باقیمانده اسـت. فیلم بعدی انها، بزرگ کردن آریزونا «Raising Arizona» داستان دیگری در مورد ارتکاب ناموفق جرم بود.
اما از لحاظ مضمون تفاوت بسیاری با نخستین اثر انها داشت: کمدی عجیب‌وغریب. گرچه این فیلم نیز مانند فیلم اول این دو برادر فیلمی قوی شناخته میشود اما هر یک بـه دلایلی متفاوت جزو بهترین آثار آنان بـه شمار می‌آیند. این دو بـه استفاده از مضامین متفاوت دو فیلم اول خود در تمام دوران فعالیت فیلمسازی شان ادامه دادند اما تنها یک فیلم توسط این دو برادر ساخته شده کـه عناصری از هردو فیلم اول را در خود داشت.
جوئل و اتان کوئن از شوخی و سبک انتقادی خاص خود برای حمله کردن بـه عناصر ثابت ژانر نوآر بـه منظور ساخت یک داستان وحشتناک در مورد اشتباه گرفتن اشخاص و گم شدن یک دختر استفاده کردند. جف بریجز دراین فیلم نقش شخصیت «دود» را بازی میکند، یک بازنده دوست داشتنی کـه همیشه دوست دارد بولینگ بازی کند هر چند هیچ وقت وی را در حال انجام اینکار نمیبینیم.
از علاقه ای مفرط دیگر او بـه نوشیدن مشروبات روسی و دود کردن مقداری ماریجوانا میتوان اشاره کرد. او بـه یک باره از سبک زندگی صلح آمیز و بدون دردسرش تخطی میکند و اینکار اوضاع بسیار پیچیده ای را برای او رقم می‌زند. جذاب ترین و سرگرم کننده ترین جنبه این فیلم بازی بی نقص جف بریجز اسـت. او چنان خونسرد و بی تفاوت اسـت کـه هیچ گاه برای رمز گشایی از مخصمه ای کـه در آن گرفتار شده از جایش بلند نمیشود.
و شخصیت او ننگی برای آن کارآگاهان خصوصی اسـت کـه سال‌ها همفری بوگارت با ایفای نقش آنها مخاطبان را سرگرم کرده و خود رابه شهرت و ثروتی غیر قابل توصیف رساند. در تمامی آن فیلمهای رازآلود سیاه و سفید بـه شخصیت های اصلی نگاه می‌کردیم تا رازها و اسرار موجود را کشف کند و هم زمان بخود خواهیم گفت:
«اوه پسر. از این یکی چطور جان سالم بدر می بره؟!». اما در «لبوفسکی بزرگ» با دیدن شخصیت اصلی از خود خواهیم پرسید: «چطور این پسر بـه همچین مخمصه ای افتاد، تمام چیزی کـه اون می‌خواست یه قالیچه نو بود!». راجر ایبرت، منتقد افسانه ای سینما درباره این فیلم چنین گفت: «لبوفسکی بزرگ در مورد یک ایده اسـت نه یک داستان».
استیون اسپیلبرگ با ساخت فیلم هایی مانند آرواره ها «Jaws» و برخورد نزدیک از نوع سوم «Close Encounters of the Third Kind» در دهه ۱۹۷۰ نشان داد کـه هم یک داستان سرای بااستعداد اسـت و هم در باکس آفیس معجزه میکند. بدین ترتیب او با اعتماد بـه نفسی بالا و جاه طلبی بیشتر از گذشته وارد دهه ۱۹۸۰ شد و از خیال خود برای ساخت فیلمی در مجموعه جیمز باند سخن گفت.
او دراین مورد با بهترین دوستش، جرج لوکاس صحبت کرده و لوکاس پروژه ای بسیار بهتر بـه او پیشنهاد کرد. این پروژه سینمایی همان فیلم مهاجمان صندوقچه گم شده «Raiders of the Lost Ar» بود؛ یک فیلم ماجراجویانه کـه از همان ابتدا کرد جذابیت خود رابه اثبات رسانده و اکنون پس از اتمام سه گانه ای جذاب و فراموش نشدنی، قرار اسـت قسمت چهارم آن نیز ساخته شود.
در ابتدا قرار بود نقش اصلی فیلم «ایندیانا جونز» بـه تام سلک داده شود اما خیلی زود مشخص شد کـه تنها بازیگری کـه می‌تواند این شخصیت رابه عالم سینما بشناساند هریسون فورد اسـت و بس. شاید فورد بازیگری باشد کـه نمیتوان وی را در کاراکتری های متفاوت دید و نقش هایش بـه نحوی تکراری و کلیشه ای هستند اما گسی نمی‌تواند قدرت ستارگی وی را نادیده بگیرد.
او شخصیتی مانند استیو مک کویین در آن دوران داشت، هردو خوش چهره و شیک پوش بودند با شخصیت های زمخت و سرسخت و این ویژگی ها همان چیزهایی بودند کـه شخصیت ایندیانا جونز بـه انها نیاز داشت. بدین ترتیب این شخصیت ماندگار و جذاب با یک کلاه فدورا، یک خورجین و یک تازیانه ساخته شد و مخاطبان فیلمهای ماجراجویانه را شیفته خود ساخت.
در اینبخش عکس و اسامی بازیگران سریال گل مرداب را مرور میکنیم. سریال گل مرداب محصول سال ۱۳۸۱ اسـت و بـه کارگردانی پرویز میرافشاری ساخته شده اسـت. دراین مجموعه کـه با موضوع مواد مخدر تولید شده اسـت بازیگران بسیار خوشنام و محبوبی ایفای نقش داشته اند. این سریال درحال بازپخش از شبکه آی فیلم میباشد و بهمین منظور در ادامه با بازیگران آن بیشتر آشنا میشویم.
سریال گل مرداب مجموعه ای جذاب و نوستالژیک اسـت کـه بـه موضوع آسیب های اجتماعی و اعتیاد می‌پردازد. باید بگوییم کـه گل مرداب یک مجموعه تلویزیونی محصول سال ۱۳۸۰–۱۳۸۱ بـه کارگردانی پرویز امیرافشاری، و تهیه‌کنندگی آرمان زرین‌کوب میباشد. این مجموعه محصول گروه فیلم و سریال شبکه پنج سیما میباشد کـه تصویربرداری آن بـه مدت ۳ ماه در تهران انجام شده اسـت.
زمان پخش از شبکه آی فیلم
مجموعه گل مرداب هرروز ساعت ۶ عصر از شبکه آی فیلم پخش میشود و تکرار آن نیز در ساعت های ۲ بامداد و ۱۰ صبح روزبعد خواهد بود.
تعداد قسمت ها
این سریال بـه کارگردانی پرویز امیرافشاری تولید سال های ۱۳۸۱ و ۸۲ اسـت کـه برای شبکه ۵ ساخته شد. این مجموعه ۱۳ قسمت دارد و هر قسمت آن حدود ۴۵ دقیقه اسـت.
در سریال گل مرداب با جوانانی مواجه هستیم کـه هر یک مشکلاتی دارد. این مشکلات و آسیب ها شامل اختلافات خانوادگی، درک نکردن والدین، پول زیاد و دوست نابا میشود. این جوانان در چنین شرایطی بـه دام مواد مخدر می افتند. بعضی از انها میتوانند خودشان را از این شرایط نجات بدهند و برخی دیگر برای رهایی از این وضعیت بـه کمک دوستان و اعضای خانواده خود نیاز دارند.
در واقع قصه این سریال، داستان سرگشتگی جوانانی ست کـه بدلیل مسائل مختلف پیرامونشان مانند اختلافات خانوادگی، درک نکردن والدین پول زیاد، معاشر نامناسب گرفتار معضل اعتیاد میشوند عده ای از این جوانان توانایی گریز از دام اعتیاد را دارند و عده ای دیگر بـه کمک دوستان و خانواده نیازمندند.
پویا امینی، رضا ایرانمنش، سیامک اشعریون، سودابه میرکریم، شبنم قلی‌زاده، آتوسا گودرزی علی منصوری و … از جمله بازیگران سریال گل مرداب هستند.
در زیر عکس بازیگران این سریال بـه یاد ماندنی رابه همراه هم می‌بینیم. باید بگوییم کـه دراین مجموعه بازیگران بسیار محبوبی ایفای نقش داشته اند کـه متاسفانه عده ای از انها از جمله آقای سیامک اطلسی در قید حیات نیستند. هم چنین بازیگر نقش اول این سریال آقای علی منصوری مدت زیادی اسـت کـه از دنیای سینما و تلویزیون دور شده اسـت.
سیامک اطلسی
شبنم قلی خانی
علی منصوری
پویا امینی
رامسین کبریتی
رامین راستاد
رضا ایرانمنش
مهوش وقاری
فرنوش آل احمد
بهار محترم
آتوسا گودرزی
سیامک اشعریون
کارگردان: پرویز امیر افشاری
تهیه کننده و مجری طرح: آرمان زرین کوب
نویسنده: غلامحسین محمد حسنی زاده
ناظر کیفی: هادی صالحی زاده
دستیار اول کارگردان: مهرداد متولی
منشی صحنه: پریسا پروین نیا
طراح چهره پردازی: محسن بابایی
طراح صحنه و لباس: شیرین بوریایی دوست
صدابردار: کریم کاشانی
مدیر تولید: ابوالفضل نصیر
موسیقی: پیام شمس
تدوین: حسن ایوبی
تصویربرداری: علی عالمی
امروز لیستی از بهترین فیلمهای رازآلود و شوکه کننده در تمامی دوران را جمع آوری کرده ایم، فیلم هایی با داستان پیچیده و رازآلود کـه تا سکانس آخر شـما و تردیدها و پیشبینی های شـما رابه چالش میکشند و همانطور کـه کارگدان ها انتظارش را دارند در آخر فیلم شـما رو دست میخورید! و این بـه جذابیت داستان ها و فیلم ها اضافه میکند، در ادامه با پارس ناز همراه باشید تا این فهرست جذاب را مرور کنیم.
مقدمه
سینماروها از تماشای فیلم هایی کـه پیچش های داستانی خوبی داشته باشند خوششان می‌آید. منظور از پیچش داستانی، تغییراتی ناگهانی در داستان اسـت کـه بـه یک باره تصورات شـما از داستان و شخصیت ها را تغییر داده و شـما رابه این نتیجه میرساند کـه تا لحظه وقوع این پیچش در داستان کاملاً در اشتباه بوده اید. پیچش های داستانی فیلمهای پیچیده در صورتی کـه درست انجام شوند میتوانند هیجان انگیز و بسیار تاثیر گذار باشند.
بسته بـه این‌کـه تغییر داستان چگونه انجام میگیرد، می‌تواند باعث موفقیت یا شکست فیلم شود. اگر این پیچش داستانی نابهنگام، نامناسب و بی معنی باشد می‌تواند باعث خراب شدن فیلم شود. اما اگر پیچش داستانی مذکور با عقل جور بوده و تمامی شکاف های موجود در داستان تا آن لحظه را پوشش دهد و بدون این پیچش داستان فیلم گنگ باشد، چنین پیچشی در جهت التیام و اعتلای فیلم عمل خواهد کرد.
اخطار:
ناچاراً و بدلیل ماهیت مطلب وادار بـه افشای بخش زیادی از داستان فیلم هستیم، بهمین دلیل پیشاپیش از شـما خواننده عزیز بابت اسپویل کردن داستان عذرخواهی میکنیم.
نخستین تجربه کارگردانی دانکن جونز یکی از پیچیده ترین و بهترین فیلمهای علمی تخیلی در عصر مدرن سینماست. در فیلم «ماه» «Moon» سام راکول نقش یک معدنچی در کره ماه را روایت میکند کـه انتظار پایان ماموریت سه ساله اش را میکشد و ناگهان در مییابد کـه بعد از پایان این ۳ سال، کمپانی استخدام کننده اش، یک نسخه کلون شده را جانشین او می سازد.
در پیچشی غیرمنتظره و شوکه کننده او می فهمد کـه خود نیز یک نسخه کلون شده بوده کـه جای گزین نسخه ای دیگر شده اسـت و این سیر همان گونه تکرار میشود. تا این‌کـه او این ماجرا را فهمیده و بعد از فکر کردن طولانی بـه آن می‌تواند از دانش خود برای سود بردن از این موضوع استفاده نماید. راکول تمامی احساسات شخصیت خود رابه زیبایی و نهایت مهارت بـه نمایش می‌گذارد.
گرچه راکول در نهایت بخاطر فیلم «سه بیلبورد بیرون از ابینگ، میزوری» «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» در مراسم اسکار امسال برنده جایزه اسکار شد اما بازی او در فیلم «ماه» نیز شایستگی دریافت جایزه اسکار را داشت کـه جایزه نگرفتنش بسیاری را از داوران اسکار ناامید ساخت. فیلمهای علمی تخیلی اینچنینی اینروزها کمتر ساخته میشوند و این مایه تاسف اسـت.
دنباله هایی کـه بعد از فیلم اورجینال «اره» «Saw» آمدند همه ی بـه شدت روی کشتار و خشونت داستان متمرکز شده بودند و همین موضوع باعث شده همه ی فراموش کنند کـه فیلم اول این فرانچایز درسال ۲۰۰۳، عاری از خون ریزی بودو در واقع یک داستان هوشمندانه با پیچش های داستانی فراوان بود. داستان بسیار وحشتناک شروع میشود:
دو پسر بنام های آدام و لارنس در دستشویی بیدار میشوند. در حالی‌کـه بـه دیوار زنجیر شده و یک پیکر بین انها قرار دارد. این دو باید دلیل زندانی و زنجیر شدنشان را پیدا کرده و فرار کنند. از طریق داستان پردازی غیرخطی، با گذشته این دو مرد و شخصیت هایشان آشنا میشویم و درمی یابیم کـه پلیس در حال جستجوی قاتلی بنام قاتل اره برقی اسـت و رفته رفته همه ی چیز برای تمامی افراد از جمله مخاطب مشخص میشود.
در انتهای فیلم دو پیچش داستانی بزرگ وجوددارد کـه هیچ کدام از آنها قابل انتظار نبودند. نخستین و شوکه کننده ترین پیچش داستانی این بود کـه جنازه ای کـه بین آدام و لارنس قرار داشت در واقع یک پیکر مرده نبود. این جنازه ناگهان بلند شده، رو بـه دوربین می‌ایستد و مشخص میشود کـه او همان قاتل سریالی اسـت کـه آنها را در درون دستشویی زندانی کرده اسـت.
پیچش داستانی دیگر این اسـت کـه مشخص میشود همان لحظات اول فیلم کـه آدام بیدار میشود و سیفون را میکشد، در واقع کلید آزادی خود رابه ته فاضلاب می فرستد. همانند تعداد زیادی از فیلمهای دیگری کـه چنین پیچش های شوکه کننده ای دارند، دراین فیلم نیز با خاموش شدن چراغ ها و بسته شدن و البته رها کردن آدام برای مرگی در تاریکی و تنهایی توسط قاتل داستان، بیننده با حس درماندگی و ناامیدی بحال خود رها میشود.
«مردان چوب کبریتی» «Matchstick Men» یکی از فیلمهای ریدلی اسکات اسـت کـه کمتر مورد توجه قرار گرفت. این فیلم هم در باکس آفیس عملکرد ناموفقی داشت و هم برای تبدیل شدن آن بـه یک فیلم کالت کلاسیک زود اسـت. با این وجود نمیتوان از حس کمیک و شوخ طبعی تاریک این فیلم و بازی های خیره کننده دو بازیگر نقش اولش، نیکلاس کیج و سام راکول گذشت کـه شخصیت دو مرد تبهکار را بازی میکنند.
شاید بتوان ادعا کرد کـه این فیلم بهترین فیلم تبهکاری از زمان ساخت «نیش» «The Sting» با هنرمندی رابرت ردفورد و پل نیومن بوده اسـت و البته بسیار تاریک تر ازآن. ظاهرا داستان در مورد دختر شخصیت روی با بازی نیکلاس کیج اسـت کـه بـه یک‌باره وارد زندگی پدر و همکارش میشود کـه کارشان قتل افراد تبهکار اسـت. در میانه های داستان روی بیهوش میشود ودر بیمارستان بـه هوش می‌آید.
او از پلیس می‌شنود کـه همدستش «فرانک» همراه با دختر روی از محل سانحه فرار کرده اند. روی بعد از بدست آوردن هوشیاری خود از بیمارستان میرود ودر مییابد کـه او در واقع در رخت خواب خود در درون یک کانتینر بالای یک گاراژ قرار داده شده بود. او بـه جستجوی دخترش میرود اما همسر سابقش بـه او میگوید کـه او سال‌ها قبل سقط جنین داشته ودر واقع روی هیچ فرزندی ندارد و…
زمانی کـه کوین اسپیسی جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای بازی در فیلم «مظنونین همیشگی» «The Usual Suspects» دریافت کرد چنین گفت: «خب، کیسر سوز هر کـه کـه باشد، میتوانم بشما بگویم کـه امشب از شادی مست خواهد کرد». تمامی داستان توسط شخصیت وربال کینت روایت میشود اما در لحظات پایانی فیلم مشخص میشود کـه:
تمامی داستان فیلم توسط این شخصیت بر اساس کلماتی کـه روی دیوارها نوشته شده و اطلاعاتی کـه روی بُردهای اطراف بازداشتگاه وجود داشته سرهم شده اسـت. بـه محض خارج شدن او از اداره پلیس دیگر خبری از لنگیدن و دیگر ویژگی هایی کـه وی در تمام این مدت ادای آنها را در می آورد نیست و وربال سوار ماشینی میشود کـه راننده آن همان کسی اسـت کـه در تمام این مدت مخاطبان فکر میکردند آقای کوبایاشی اسـت.
اسمی کـه در واقع از لیوان قهوه کارآگاه پلیس گرفته شده بود. قدرت این پیچش داستانی با دیالوگ پایانی فیلم کامل میشود: «بزرگترین حقه ای کـه شیطان همیشه بکار برده این بوده کـه همه ی را قانع کند کـه او وجود ندارد».
در دستان یک کارگردان تازه کار و نابلد، فیلم «هفت» «Se7en» تنها بـه نسخه ای وحشتناک از «اسلحه مرگبار» «Lethal Weapon» تبدیل می شد. دراین فیلم، برد پیت نقش یک پلیس سفید پوست جوان و زرنگ را بازی میکند در حالی‌کـه مورگان فریمن در قالب یک کارآگاه سیاهپوست با مو های خاکستری فرو میرود کـه انتظار بازنشسته شدنش را میکشد.
اگر پیت و فریمن آن شیمی خاصی کـه بین دو شخصیت پلیسی باید وجود داشته باشد را نداشتند و نمی توانستند خودرا نشان دهند، می توانستند بـه دو شخصیت معمولی و فراموش شده تبدیل شوند. اما با قرار داشتن استادی بنام دیوید فینچر در مقام کارگردان برای بازی گرفتن از فریمن و پیت و ایجاد یک رابطه عمیق و دوست داشتنی بین آنها، فیلم «هفت» بـه یک تریلر قاتل سریالی تبدیل میشود کـه:
فیلمی تاریک، مخرب و زیباست کـه یک سر و گردن جلوتر از فیلمهای متعدد ژانر خود اسـت. در پایان فیلم نیز یکی از پیچش های داستانی ماندگار تاریخ سینما رخ میدهد کـه بخاطر سبک روایی و داستان فیلم بسیار موثر و شوکه کننده اسـت. اسم فیلم بر اساس تعداد قتل هایی کـه جان داو قصد دارد انجام دهد انتخاب شده اسـت.
هر کدام بر اساس یکی از گناهان کبیره کـه در انجیل آمده و مخاطب نیز یکی یکی این قتل ها را شمرده و منتظر قتل بعدی میشود. وقتی کـه داو غرق در خون خود رابه پلیس معرفی میکند، تنها ۵ مورد از قتل ها کشف شده و او دو پلیس داستان رابه ناکجاآبادی میبرد تا آنجا دو پیکر دیگر رابه انها نشان دهد و اینجاست کـه دو اتفاق غیرمنتظره رخ میدهد.
اول این‌کـه یک پیک با بسته ای حاوی سر همسر کارآگاه جوان فیلم «مایلز» نزد انها می‌آید و داو میگوید کـه دلیل قتل همسر مایلز این بوده کـه او بـه رابطه بین آنها حسادت کرده ودر نهایت مایلز با اسلحه خود وی را بـه قتل میرساند. صحنه ای مخرب و شوکه کننده در برابر چشمان مخاطب قرار میگیرد زیرا نه تنها خود داو آخرین قربانی اسـت بلکه مایلز رابه انجام کاری وا می دارد کـه خود میـــخواهد ودر واقع وی را بـه بازی میگیرد.
در ادامه فهرست دوم و جذاب بهترین فیلمهای راز آلود و شوکه کننده در تمامی دوران سینما رابه همراه مرور میکنیم، شـما میتوانید برای دریافت این فیلم ها، با سرچ نام آنها در موتورهای جست و جو، این فیلمهای بی نظیر را از وبسایت های خاص فیلم و سریال دریافت کنید.
اسم این یکی هنوز هم در بین شوکه کننده ترین و باورنکردنی ترین پیچش های داستانی تاریخ سینما بـه چشم میخورد گرچه دنباله ها و نسخه های تقلیدی بر اساس آن ساخته شده اسـت و همگی پیچش داستانی اصلی نسخه اورجینال را باز تولید کرده اند. اگر شـما نیز فیلم «سیاره میمون ها» «Planet of the Apes» را دیده باشید میدانید منظورمان کدام پیچش داستانی اسـت.
همان چیزی کـه بدلیل شوکه کننده بودنش خیلی زود وارد فرهنگ عامه شد. سینماروها درسال ۱۹۶۸ از دیدن این صحنه دیوانه شدند. در تمام طول فیلم، مخاطبان فکر میکردند کـه فضانوردان بر روی یک سیاره غریبه در فاصله ای بسیار دور از زمین کـه ساکنان آن میمون هایی باهوش هستند فرود آمده اند اما در پایان داستان با پیچشی غیرمنتظره و باورنکردنی مشخص میشود کـه سیاره مذکور همان سیاره زمین اسـت.
این پایان بندی شوکه کننده یکی از معدود عناصر حفظ شده از سناریو رد شده راد سرلینگ توسط تهیه کنندگان فیلم بود. این‌کـه چنین پایان بندی باورنکردنی ایده سرلینگ بوده اسـت بسیار منطقی بنظر می‌رسد زیرا این پیچش داستانی در انتهای فیلم یک افشای حقیقت سوررئال، تکان دهنده و وحشتناک بود مبنی بر این‌کـه نسل انسانها تقریبا بطور کلی از بین رفته و موجوداتی جدید در آن ساکن شده اند.
بخش هایی از آینده چنین دنیایی در مجموعه سریالهای تلویزیونی «منطقه گرگ و میش» «The Twilight Zone» ساخته سرلینگ بـه تصویر کشیده شده بود. دراین صحنه پایانی فیلم چنان درماندگی بر مخاطب چیره میشود کـه هم زمان زیبا و وحشتناک اسـت بـه نحوی کـه تا مدت ها بعد از ترک سینما، بینندگان سریال عنوان «سیاره میمون ها» را فراموش نکردند.
پایان بندی غیرمنتظره فیلم همان چیزی اسـت کـه بسیاری بـه شنیدن عنوان فیلم بـه یاد می آورند. این پیچش داستانی تمام ماجراها و اتفاقات داستان را در فضایی جدید بازسازی میکند کـه باعث میشود بارها و بارها آنرا تماشا کنید و هر بار با دیدگاهی متفاوت و این همان چیزی اسـت کـه پیچش های داستانی خوب انجام می‌دهند.
اقتباس سینمایی دیوید فینچر از نخستین رمان چاک پالانیوک با عنوان «باشگاه مشت زنی» «Fight Club» در گیشه شکست خورد و حتی هنگام اکران نیز مورد توجه منتقدان قرار نگرفت و بخش اعظم این واکنش های منفی بـه داستان دیوانه کننده و شوک آور فیلم بازمی گشت. با این وجود، این فیلم اکنون بعنوان یک فیلم کالت کلاسیک و یکی از شاهکارهای دنیای سینما مورد تعریف و تمجید قرار میگیرد.
تعداد زیادی از علاقمندان سینما این فیلم رابه خاطر پیچش داستانی باورنکردنی و شوکه کننده اش می شناسند کـه فاش میکند راوی داستان و شخصیت تایلر درایدن در واقع یک نفر هستند. تایلر در واقع تصویری از توهم راوی اسـت و وجود خارجی ندارد. این پیچش داستانی بسیار تاثیر گذار اسـت زیرا در جهت تایید پیام داستان عمل میکند، بدین مفهوم کـه آشوب طلبی بد اسـت و نباید تسلیم خواسته های تاریک خود شویم.
تایلر سمبل تمامی هوس ها و خواسته های تاریک راوی اسـت. بعد از فیلم تحسین شده «باشگاه مشت زنی»، عنصر گیج کننده و پیچشی «همه ی یک شخص بودند» بارها و بارها تکرار شده و بـه ورطه کلیشه افتاده اسـت اما «باشگاه مشت زنی» هنوز هم تنها فیلمی اسـت کـه توانسته این مقوله رابه خوبی و درستی مورد بررسی قرار دهد.
یکی از بهترین راه های اجرای پیچش های داستانی برای شوکه کردن مخاطب این اسـت کـه بسیار تاریک و مخرب باشد. بی شک زمانی کـه رومن پولانسکی در حال ساخت فیلم «محله چینی ها» «Chinatown» بود این موضوع را در ذهن خود داشت؛ داستان یک کارآگاه خصوصی کـه در حال تحقیق در مورد فساد دربخش تامین آب شهر کالیفرنیا اسـت اما در نهایت ماجرا وارد حوزه زنا و تجاوز میشود.
حرف ها در مورد شخصیت زن اول داستان همواره در حال تغییر اسـت، ابتدا اِوِلین ادعا میکند کاترین دختر اوست و بعد مدعی میشود کـه کاترین خواهر اوست. همه ی مخاطبان بـه این نتیجه می‌رسند کـه او تنها یک زن زیبای غیر قابل اعتماد و دروغگوست کـه قصد اغوا کردن و سوء استفاده از قهرمان داستان را دارد. اما در نهایت مشخص میشود کـه ماجرای واقعی بسیار پیچیده تر و تاریک تر از این داستان نسبتاً کلیشه ای اسـت.
او راست گفته بود؛ کاترین هم دختر اوست و هم خواهرش. اِوِلین هنگامیکه ۱۵ ساله بوده توسط پدرش مورد تجازو قرار میگیرد و بعد از حامله شدن دختری رابه دنیا می آورد کـه در واقع خواهر او محسوب میشود. تا رسیدن بـه این نقطه از داستان، «محله چینی ها» کمابیش یک داستان جنایی نوعی و قابل پیشبینی را روایت میکند کـه تنها بازی خیره کننده و جذاب جک نیکلسون آنرا از دیگر فیلمهای مشابه متمایز می سازد.
اما بعد از فاش شدن واقعیت ماجرای در پیچشی شوکه کننده، بـه یک باره این فیلم بـه تحلیل تاریک هوس های جنسی انسانها تبدیل میشود. بـه یک‌باره، لایه ای روانشناسانه بـه یک داستان معمولی نئونوآر افزوده میشود کـه کیفیت داستان را چند برابر میکند.
آلفرد هیچکاک همیشه از اذیت کردن مخاطبان خود لذت میبرد، از این رو در بطن داستان فیلم بـه یاد ماندنی «روانی» «Psycho» پیچش های داستانی غیرمنتظره متعددی قرار داد. نخستین پیچش داستانی در نیمه راه داستان اتفاق میوفتد وقتی کـه ماریون کرین «با بازی ژانت لِی» با بی رحمی تمام در داخل حمام و توسط یک مهاجم ناشناس سلاخی میشود.
پیش از این ماجرا، مخاطبان شاهد رابطه او با نامزدش بوده و ماجرای دزدی او بودند کـه نزدیک بـه ۴۵ دقیقه از داستان فیلم رابه خود اختصاص می داد و سپس ناگهان وی را با چاقو در داخل حمام بـه قتل می‌رسانند. بـه یک‌باره می فهمیم کـه در حال تماشای فیلمی هستیم کـه با انچه فکر می‌کردیم متفاوت اسـت. این فیلم در مورد عشق یا کلاهبرداری نیست و شاهد فیلمی در مورد قتل هستیم.
هیچ فیلمی تا آن زمان بدین شکل شخصیت اصلی داستان را حذف نکرده بود. از این رو چنین پیچش داستانی نه تنها بی سابقه و سنت شکن بلکه بسیار ناخوشایند و شوکه کننده نیز بود. در سراسر داستان فیلم «روانی» کـه بسیاری آنرا نخستین فیلم وحشتناک اسلشر میدانند، بـه این نتیجه میرسیم کـه مادر حسود نورمن بیتس قاتل ماریون بوده و نورمن قصد دارد این موضوع را پنهان کند.
در حالیکه تحقیقات برای شناسایی قاتل ادامه دارد مخاطب مطمئن اسـت کـه قاتل را می شناسد اما این واقعیت ماجرا نیست. نورمن قاتل ماریون بوده اما داستان بسیار عمیق تر و تاریک تر اسـت. نورمن بخاطر حسادت و ناراحتی از رابطه مادرش با یک مرد دیگر، مادر و آن مرد را مدت ها قبل بـه قتل رسانده و بعد از مومیایی کردن مادرش بـه او لباسهای متنوعی می پوشاند و وی را صادر کننده دستور کشتن هایش می‌داند…
همه ی میدانند کـه دارث ویدر فیلم «امپراطوری ضربه می‌زند» «The Empire Strikes Back» در واقع پدر لوک اسکای واکر اسـت. اما درسال ۱۹۸۰، کـه هنوز اینترنتی در کار نبود، سینماروها برای دیدن قسمت جدید «جنگ ستارگان» بـه سالن های سینما هجوم بردند بدون این‌کـه بدانند چـه چیز شوکه کننده ای در انتظار آن هاست. نخستین قسمت این فرانچایز، دارث ویدر رابه عنواب ارباب خبیث کهکشان معرفی کرده بود.
در حالی‌کـه لوک اسکای واکر یک مرد بی نام و نشان بود کـه قصد از بین بردن شخصیت های شرور کهکشان را داشت. هیچ کسی تصور نمی‌کرد کـه کوچک ترین ارتباطی بین لوک و دارث ویدر باشد. داستان های مبهمی توسط اوبی-وان در مرود چگونگی کشته شدن پدر لوک توسط دارث ویدر گفته می شد و همه ی چیزی کـه در مورد گذشته دارث ویدر و ارتباطش با لوک می‌دانستیم همین بودو بس.
گفته میشود کـه جرج لوکاس این پیچش داستانی رابه اطلاع مارک همیل نرسانده بود تا زمانی کـه سکانس مربوط بـه آن فیلمبرداری شد. واکنش این بازیگر در صحنه ای کـه می گویداین غیرممکنه کاملاً واقعی و دقیقاً منعکس کننده همان واکنشی اسـت کـه سینماروها در سالن سینما داشتند. این پیچش داستانی هیجان انگیز اسـت زیرا لایه ای جدید بـه درگیری های بین کهکشانی اضافه میکند.
